Αναδημοσίευση από το παρα πόδα:

Ο αγωνιστής καθηγητής του Πανεπιστημίου του Δελχί Γκ. Ν. Σαϊμπάμπα

Για τις αδιανόητες δικαστικές περιπέτειες, τις ταλαιπωρίες στη φυλακή και την κατάσταση της υγείας του μετά από όλα αυτά, παρατίθεται η ακόλουθη συνέντευξη του αγωνιστή, η φυλάκιση του οποίου είχε προκαλέσει κύμα συμπαράστασης από όλες τις γωνιές του πλανήτη.

***

Πώς αισθάνεστε έξω από τη φυλακή μετά από τόσα χρόνια;

Αρχικά, ποτέ δεν περίμενα να φυλακιστώ για τόσο πολύ. Πριν την καταδίκη μου, μέσα σε μια περίοδο τριών χρόνων, ήμουν για 17 μήνες στη φυλακή. Μετά την καταδίκη, έμεινα ακριβώς 7 χρόνια στη φυλακή. Σύνολο, σχεδόν 8,5 χρόνια τα τελευταία 10 χρόνια.

Ακόμα κι αν κάποιος είναι ένοχος για κάποιο αδίκημα, πρόκειται για τεράστια ποινή. Όμως, στην περίπτωσή μας, χωρίς κάποιο λόγο ή λογική, φυλακιστήκαμε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Ίσως κανείς έξω επίσης να μην περίμενε να υποστώ τέτοια ταλαιπωρία για τόσο πολύ. Η ποινική διαδικασία κατέστη από μόνη της μια τιμωρία.

Μετά την πρώτη εντολή [του ανώτατου δικαστηρίου] για απελευθέρωσή μου, χρειάστηκε να περάσω σχεδόν άλλον ενάμιση χρόνο στη φυλακή και να πετύχω άλλη μια εντολή για απελευθέρωση. Ίσως αυτό δεν είχε ξανασυμβεί στην ιστορία της ινδικής ποινικής δικαιοσύνης.

Χωρίς κάποιο αδίκημα, αυτή είναι τιμωρία για μια τόσο μεγάλη χρονική περίοδο. Και δεν γνωρίζω άλλο άτομο που να χρειάστηκε να περάσει δύο ακροαματικές διαδικασίες σε συνταγματικό δικαστήριο για μία έφεση ενάντια σε μια ποινή. Πρόκειται για κάτι το ανήκουστο.

Δεν μπορεί παρά να σκεφτεί κανείς: γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο σε αυτή τη χώρα σε αυτή τη συγκυρία; Αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα. 

Πώς είναι η υγεία σας τώρα;

Δέκα χρόνια πριν, όταν είχα συλληφθεί, είχα μόνο επιδράσεις της πολυομυελίτιδας ως κατάλοιπα. Τα πόδια μου είχαν πληγεί από την πολυομυελίτιδα. Κατά τα λοιπά, ήμουν υγιής. Έκανα τα πάντα μόνος μου, παρότι ήμουν σε αναπηρικό καροτσάκι. Βοηθούσα τη Βασάντα (σ.parapoda: Σύζυγος του Σαϊμπάμπα.). Κινούμουν αρκετά ελεύθερα χωρίς πολύ έγνοια για το ότι ήμουν ανάπηρος.

Αφότου ρίχτηκα στη φυλακή, όλα άλλαξαν στη ζωή μου.

Ο Σαϊμπάμπα με τη σύζυγό του Βασάντα Κουμάρι. (φωτό: PTI–ILE)

Πρώτον, έπαθα παράλυση βραχιόνιου πλέγματος. Υπήρξε ρήξη του νευρικού συστήματος που συνδέει τον ώμο με τον εγκέφαλο, λόγω της κακομεταχείρισης από την αστυνομία όταν με απήγαγε και με συνέλαβε. Αυτό έπληξε τον ώμο μου. Δεν μπορώ να σηκώσω το αριστερό μου χέρι. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα με αυτό. Δεν μπορώ να κρατήσω ένα βιβλίο.

Λόγω της καταστροφής του νευρικού συστήματος, επηρεάστηκαν επίσης οι μύες του ώμου. Λόγω του τραβήγματος και του τραύματος, τα αριστερά μου πλευρά συνωστίστηκαν και συνθλίφτηκαν. Αυτά έπληξαν τους πνεύμονες. Με τη σειρά τους, αυτά επηρέασαν την καρδιά μου, και επλήγη η αριστερή πλευρά της. Επηρεάστηκε όμως και η ραχοκοκαλιά μου, γιατί τα πλευρά συνθλίφτηκαν σε ένα μικρό σημείο.

Όλη αυτή η πλευρά του σώματός μου έχει πληγεί. Τα τελευταία 10 χρόνια, νιώθω σφοδρό πόνο στο αριστερό χέρι και πόδι. Λόγω της καταστροφής του νευρικού συστήματος και των μυών, ο αριστερός μου ώμος έχει παραλύσει εντελώς.

Λόγω της επίδρασης στον αριστερό μου πνεύμονα, άρχισε υπνική άπνοια. Από τη μύτη ως τα πνευμόνια, επηρεάστηκε η διαδρομή της αναπνοής. Αυτό προκάλεσε μια αποφρακτική υπνική άπνοια. Εξαιτίας αυτού, δεν μπορώ να κοιμηθώ.

Έχω πάθει μια κατάσταση της καρδιάς που λέγεται υπερτροφική καρδιομυοπάθεια, η οποία δεν είχε ανιχνευτεί σε οποιαδήποτε ιατρική εξέταση προτού ριχτώ στη φυλακή. Ως αποτέλεσμα αυτού, η αριστερή πλευρά της καρδιάς λειτουργεί μόνο με το 55% της ικανότητάς της. Άρχισε και υψηλή αρτηριακή πίεση λόγω του ότι το καρδιακό τοίχωμα δεν μπορούσε να σπρώξει το αίμα αρκετά στο σώμα μου.

Αυτά τα δέκα χρόνια, ανέπτυξα μια κύστη στον εγκέφαλο. Δεν είναι πολύ σοβαρή, επί του παρόντος, όμως, θα μπορούσε να γίνει ανά πάσα στιγμή κακοήθης.

Βρήκαν, επίσης, πέτρα στα νεφρά λόγω της περιορισμένης ζωής και των δυσκολιών στην κίνηση χωρίς τη δυνατότητα άσκησης ή οποιασδήποτε σωματικής δραστηριότητας στη φυλακή. Παρότι οι πέτρες συνθλίφτηκαν, κύστες σχηματίστηκαν στο δεξί νεφρό.

Ανέπτυξα, ακόμα, πέτρες στη χολή, λόγω της έλλειψης σίτισης επί μακρές χρονικές περιόδους. Αυτό οδήγησε σε παγκρεατίτιδα.

Η λίστα είναι ατελείωτη. Όλες αυτές οι παθήσεις αναπτύχθηκαν στη φυλακή. Μέχρι να βγω, δεν υπήρχε η κατάλληλη ιατρική περίθαλψη αυτά τα δέκα χρόνια. Επομένως, πάσχω από πολλαπλές ασθένειες.

Χρειάζεται τώρα να έχω αυτή την ιατρική περίθαλψη. Όλα εξαρτώνται από το πώς τώρα, μετά από τόσο χρονικό διάστημα, θα μπορώ να περιθαλφθώ, και πόσα όργανα θα παραμείνουν επηρεασμένα και θα μπορούν να περιθαλφθούν. Αυτό θα το δούμε.

Τις επόμενες μέρες, θα είμαι στα νοσοκομεία για εξετάσεις και θεραπείες. Δεν γνωρίζουμε πόσο θα πάρει και σε ποιο βαθμό θα αποθεραπευτώ.

Γιατί δεν ήσασταν σε θέση να έχετε πρόσβαση σε κατάλληλη ιατρική περίθαλψη στη φυλακή; Γιατί δεν σας χορηγήθηκε αναστολή με εγγύηση, για ιατρικούς λόγους;

Η αναστολή αυτή απορρίφτηκε δύο φορές από το Ανώτερο Δικαστήριο. Ωστόσο, είχε γραφτεί στην απόφαση απόρριψης της αναστολής ότι θα έπρεπε να έχω τακτική και κατάλληλη ιατρική περίθαλψη.

Όμως, οι αρχές των φυλακών αγνόησαν και παραβίασαν την απόφαση. Παρότι  με έστειλαν στην ιατρική σχολή της Νάγκπουρ αρκετές φορές, επρόκειτο για κάτι το τυπικό και πρόχειρο. Απλώς πήγαινα και επέστρεφα. Με αυτό, έδειχναν ότι προσπαθούσαν να μου παρέχουν θεραπεία, αλλά δεν υπήρχε θεραπεία.

Αν δείτε το ιατρικό μου ιστορικό, θα δείτε πώς η ιατρική περίθαλψη αποφευγόταν και δεν παρεχόταν. Στο τέλος, λίγο πριν απελευθερωθώ, κάθε τμήμα έγραψε ότι [η τάδε θεραπεία ή φάρμακο] δεν είναι διαθέσιμα, δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό, είναι διαθέσιμο αλλού. Γιατί γιατροί έγραψαν μόλις στο τέλος των δέκα χρόνων ότι δεν μπορούσαν να με θεραπεύσουν; Θα έπρεπε να το αναφέρουν δέκα χρόνια πριν.

Δεν έκαναν τίποτα εκτός από το να μου δίνουν παυσίπονα και να με βάζουν να κοιμάμαι. Αν η θεραπεία δεν ήταν διαθέσιμη σε αυτούς στην αρχή των δέκα χρόνων, έπρεπε να το έχουν γράψει και να ζητήσουν να μεταφερθώ σε κατάλληλο νοσοκομείο που ήταν διαθέσιμη.

Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίσατε στη φυλακή; Πώς σας συμπεριφέρονταν το προσωπικό των φυλακών και οι συγκρατούμενοι;

Οι συγκρατούμενοι ήταν πολύ βοηθητικοί. Ήταν πολύ ευγενικοί. Ήθελαν να είναι μαζί μου όλη την ώρα, παρότι ήμουν σε κελί «άντα» (σ.parapoda: Κελί σε πτέρυγα υψίστης ασφαλείας, σε ωοειδή μορφή εντός της υπόλοιπης φυλακής, χωρίς φως, με ελάχιστο εξαερισμό και μικρό χώρο για κίνηση.), όπου πολύ λίγοι – λιγότεροι από 10 – μπορούσαν να έχουν επαφή μαζί μου όταν δεν ήμουν κλειδωμένος στο κελί.

Η εικόνα που οι αρχές της φυλακής και ο κρατικός μηχανισμός προσπαθούσαν να δώσουν ήταν ότι ήμουν κάποιος διαβόητος τρομοκράτης – ένας «εγκέφαλος» του διεθνούς μαοϊσμού. Κάθε είδος χαρακτηρισμού χρησιμοποιήθηκε για να τρομοκρατηθούν οι φυλακισμένοι, οι αξιωματικοί των φυλακών και οι φύλακες. Ήθελαν να με κρατήσουν απομονωμένο.

Δεν είπαν τίποτε από όλα αυτά μπροστά μου. Όμως, αν κάποιος φύλακας ερχόταν για υπηρεσία στο άντα, του έλεγαν προκαταβολικά «μη μιλάς σε αυτό το άτομο. Κρατήσου μακριά. Μην περνάς χρόνο μαζί του. Έχουμε οδηγίες από τα πάνω ότι αυτός ο άνθρωπος είναι πολύ επικίνδυνος. Θα σου αλλάξει το μυαλό και δεν θα το καταλάβεις καν».

Στους φυλακισμένους επίσης έλεγαν πίσω από την πλάτη μου να μην έρχονται σε εμένα και να μην περνούν το χρόνο τους μαζί τους. Οι ανώτεροι διέδιδαν αυτά τα πράγματα και έδιναν αντίστοιχες εντολές.

Ωστόσο, τίποτα από αυτά δεν έγινε πιστευτό από τους φύλακες ή τους φυλακισμένους. Ήταν πάντοτε μαζί μου. Πάντοτε ήθελαν να διδάσκονται πράγματα από μένα και να περνούν χρόνο μαζί μου. Να γιατί, όποιες προσπάθειες κι αν έκαναν από τα πάνω οι αρχές των φυλακών, δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Οι φυλακισμένοι και το προσωπικό των φυλακών κατάλαβαν τι είδος ανθρώπου είμαι. Τους άρεσε να μιλούν με εμένα.

Υπήρχε μεγάλη απόσταση ανάμεσα σε αυτό που οι αρχές ήθελαν να κάνουν σε εμένα και τι πραγματικά συνέβη.

Όμως, επειδή η φυλακή είναι μια δομή του 19^ου αιώνα, που οι Βρετανοί είχαν φτιάξει, δεν υπήρχε καμία προσβασιμότητα ή άνεση ή οι στοιχειώδεις πρόνοιες για να ζει κανείς ως ανθρώπινο ον. Όλοι έπρεπε να ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες. Και χρειάστηκε να ζήσω με πάρα πολλούς περιορισμούς – λιγότερο και από απάνθρωπες – γιατί το αναπηρικό μου καροτσάκι δεν κινούταν, έπρεπε άλλοι να με κουβαλούν στην τουαλέτα, να με πηγαίνουν με τα χέρια τους.

Ένιωσα ότι η αξιοπρέπειά μου παραβιαζόταν. Επιτέθηκαν στην ανθρώπινη υπόστασή μου. Ήταν μια περιφρόνηση στην ίδια την ανθρώπινη υπόσταση ο τρόπος που δημιούργησαν αυτές τις συνθήκες και με ανάγκασαν να ζω. Πρέπει να παλεύεις για να συνεχίσεις να ζεις.

Πώς περνούσατε το χρόνο σας στη φυλακή; Πώς διατηρήσατε την επαφή με τις εξελίξεις στον έξω κόσμο;

Η Βασάντα μού έστελνε βιβλία. Αγόραζα αγγλικές εφημερίδες με δική μου χρέωση. Πέραν αυτού, η Βασάντα μου έστελνε εκτυπώσεις από ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης και μου έγραφε επιστολές, ενημερώνοντάς με για όσα συνέβαιναν έξω. Αυτή ήταν η μόνη διέξοδος.

Υπάρχει μια μούλακατ [επισκεπτήριο] αλλά είναι πολύ σύντομη. Μπορείς μόνο να ευχηθείς τα τυπικά και ο χρόνος τελειώνει. Ο μόνος τρόπος ήταν επιστολές από τη Βασάντα και όλα τα υλικά που έστελνε, ίσως καμιά χιλιάδα βιβλία έφερε όλα αυτά τα χρόνια, από το Δελχί ως τη Νάγκπουρ και, αφού τα διάβαζα, τα έπαιρνε πίσω. Έκανε ό,τι ήταν δυνατό πάντοτε να μου παρέχει ενημέρωση για την επικαιρότητα, γνώση, βιβλία και περιοδικά. Ήταν ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα μπορούσα να γνωρίζω τι γίνεται έξω από τους τέσσερις τοίχους.

Ένα βιβλίο που μου άρεσε πολύ ήταν το «Λέιλα» του Πράιαγκ Άκμπαρ και, από τα πιο πρόσφατα, της Κ.Ρ. Μίρα, το «Δολοφόνος». Μου άρεσε πολύ η λογοτεχνία. Διάβαζα και φιλοσοφία πολύ. Μου άρεσε και ο φιλόσοφος της οικονομίας Τομάς Πικετί. Διάβασα τα πρόσφατα βιβλία του «Κεφάλαιο και Ιδεολογία» και «Μία σύντομη ιστορία της ισότητας». Μεταξύ των ιστορικών, διάβαζα από τον Ντ.Ντ. Κοσάμπι (σ.parapoda: Διακρίθηκε για την έμφαση στην μελέτη της ιστορίας βάσει της δυναμικής εξέλιξης των κοινωνικοοικονομικών σχηματισμών.) και, από τους πιο πρόσφατους, την Απίντερ Σινγκ (σ.parapoda: Με πεδίο έρευνας την αρχαία και πρώιμη μεσαιωνική Ινδία.) και τη Ναγιαντζότ Λαχίρι (σ.parapoda: Με πεδίο έρευνας την αρχαία Ινδία.), καθώς και τη Ρομίλα Τάπαρ (σ.parapoda: Με πεδίο έρευνας επίσης την αρχαία Ινδία.). Διάβασα πληθώρα βιβλίων – από επιστημονικά ως επιστημονικής φαντασίας. Το «Τραγούδι του κυττάρου» είναι ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα (σ.parapoda: Με συγγραφέα τον ινδοαμερικανό γιατρό και βιολόγο Σιντάρτα Μουχέρτζι.).

Πώς κρατιόσασταν ψυχολογικά κατά τη διάρκεια αυτής της δοκιμασίας;

Κάθε μέρα διάβαζα, έγραφα και έκανα μαθήματα στους συγκρατούμενους. Γέμιζα κάθε μέρα με δραστηριότητες και απασχολούμουν από το πρωί ως το απόγευμα κάνοντας όλα αυτά.

Στη φυλακή, όλοι οι φυλακισμένοι υποβάλουν αιτήσεις στα δικαστήρια. Από το Ανώτατο και το Ανώτερο δικαστήριο ως τα κακουργιοδικεία και τα ειρηνοδικεία. Όμως, ελάχιστοι μπορούν να γράψουν. Όποιος μπορεί να γράψει στα αγγλικά, έχει μεγάλη ζήτηση. Πέρασα τον περισσότερο χρόνο συντάσσοντας τέτοιες αιτήσεις.

Υπήρχαν τόσοι πολλοί που δεν έβγαιναν επί μεγάλο χρονικό διάστημα με εγγύηση και δεν είχαν δικηγόρο. Έπρεπε να γράφεις αιτήσεις για αυτούς και μετά θα την έστελναν και θα έπαιρναν κάποια ανακούφιση. Αυτό ήταν άλλη μια δραστηριότητα που έπαιρνε χρόνο.

Συλληφθήκατε επειδή δήθεν είχατε ακραίες απόψεις. Ποια ακριβώς είναι η κοσμοαντίληψη και η ιδεολογία σας; Άλλαξε, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, τα τελευταία δέκα χρόνια;

Οι ιδέες και το σύστημα πεποιθήσεών μου είναι το ίδιο από τότε που ήμουν φοιτητής. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτε που να άλλαξε.

Όσοι αποκαλούν ακραίες αυτές τις ιδέες είναι οι ίδιοι ακραίοι. Ποιοι είναι αυτοί που χαρακτηρίζουν κάποιον άνθρωπο τρομοκράτη; Πρέπει να δούμε γιατί το κάνουν και γιατί με αποκαλούν τρομοκράτη.

  

Ο Γκ. Ν. Σαϊμπάμπα στην κατοικία του στο Δελχί. (Φωτό: Vineet Bhalla)

Έχω μια δημόσια ζωή. Μιλούσα και έγραφα εντατικά. Είχα μια ζωή ως δημόσιο πρόσωπο. Όλοι γνωρίζουν τι είμαι. Το να πιστεύεις στην ανθρωπότητα και στην κοινωνική πρόοδο, είναι αυτό εξτρεμιστική άποψη;

Μετανιώνετε, κατά κάποιον τρόπο, γιατί ήσασταν υπέρμαχος των περιθωριοποιημένων κοινοτήτων ή είχατε συνασπιστεί με κάποιους ανθρώπους και οργανώσεις; Τώρα, που είστε ελεύθερος μετά από τόσον καιρό, θα ξαναρχίσετε τη δουλειά υπεράσπισής τους στην οποία επιδιδόσασταν παλαιότερα;

Βασικά, είμαι καθηγητής. Μετά από αυτό, παράλληλα με αυτό, είμαι υποστηρικτής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πιστεύω ότι όλοι όσοι έχουν τη δυνατότητα να κατανοήσουν τον κόσμο και ό,τι τους περιβάλει και αντιλαμβάνονται τις διαδικασίες περιθωριοποίησης και τα περιθωριοποιημένα τμήματα της κοινωνίας έχουν την ευθύνη να μιλούν για αυτά και να στέκονται στο πλευρό τους. Αν δεν το κάνουμε αυτό ως υπεύθυνοι πολίτες, ίσως δεν κάνουμε όσα θα έπρεπε στη ζωή μας.

Δεν είναι μόνο ότι πιστεύω πως πρέπει να κάνω αυτό το έργο. Πιστεύω ότι καθένας που έχει οποιαδήποτε δυνατότητα και πλεονέκτημα έναντι όσων ανθρώπων είναι και παραμένουν περιθωριοποιημένοι θα πρέπει να κάνουν αυτό το έργο. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως τάδε ή δείνα και δεν μπορεί να σταματήσει.

Το έργο μου είναι νόμιμο. Εργάζομαι στη δημόσια σφαίρα. Παρά την αναπηρία μου, έχω φτιάξει έναν χώρο για το έργο μου για τους ανθρώπους. Δεν μετανιώνω καθόλου.

Δεν με συνέλαβαν και δεν με χαρακτήρισαν ως τρομοκράτη γιατί το έργο μου ήταν λάθος. Διάφορες δυνάμεις φοβούνται ότι μπορεί να αναδείξω την αλήθεια του πώς κάποιοι άνθρωποι περιθωριοποιούνται και πώς συνεχίζεται η περιθωριοποίηση. Δεν θέλουν αυτό το έργο να συνεχιστεί. Να γιατί με έβαλαν πίσω από τα κάγκελα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Είστε καθηγητής. Τι θα γίνει με την σταδιοδρομία σας τώρα; Έχετε υποβάλει αίτηση στο Πανεπιστήμιο του Δελχί να σας ξαναδιορίσουν; Αναζητάτε θέση καθηγητή αλλού;

Οι δικηγόροι μου ασχολούνται με το ζήτημα. Θα ήθελα να περιμένω και να δω τι θα μπορέσουν να κάνουν οι δικηγόροι και η διοίκηση του πανεπιστημίου.

Καθώς έχω υπάρξει καθηγητής όλη μου τη ζωή, θα ήθελα να συνεχίσω μέχρι να πεθάνω. Οι δικηγόροι και οι συνάδελφοί μου εργάζονται προκειμένου να δούμε τι μπορεί να γίνει.

Συλληφθήκατε από την αστυνομία της Μαχαράστρα όταν στην κυβέρνηση της πολιτείας βρισκόταν η Ενωμένη Προοδευτική Συμμαχία με επικεφαλής το Ινδικό Εθνικό Κογκρέσο. Δύο χρόνια πριν, όταν είχατε απαλλαχτεί από το Ανώτερο Δικαστήριο της Βομβάης, ασκήθηκε άμεσα έφεση από την κυβέρνηση της Μαχαράστρα, στην οποία βρισκόταν η Εθνική Δημοκρατική Συμμαχία που αποτελείται από το Σιβ Σένα (σ.parapoda: Ο Στρατός του Σίβατζι – θεωρείται ο ιδρυτής της αυτοκρατορίας των Μαράτα το 17^ο αιώνα –, δεξιό υπερεθνικιστικό και κόμμα της κάστας των Μαράτα, που ιδρύθηκε το 1966 με μεγάλο ιστορικό δολοφονιών δημοκρατών και γενικά αντιφρονούντων.) και το Ινδικό Λαϊκό Κόμμα (σ.parapoda: ΒJP, το κυβερνών κόμμα σε πανινδικό επίπεδο, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Ναρέντρα Μόντι.). Ακόμα και τώρα, η κυβέρνηση της Μαχαράστρα, του Σιβ Σένα και του BJP, άσκησε έφεση ενάντια στην απαλλαγή σας. Φαίνεται ότι και τα δύο μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα είναι εναντίον σας. Πιστεύετε σε κάποιο κόμμα; Όταν ήσασταν στη φυλακή, σας προσέγγισε κάποιος πολιτικός ηγέτης να σας βοηθήσει;

Στη φυλακή, όχι. Όταν ήμουν έξω, υπήρχαν πολλοί μεμονωμένοι. Ο γ.γ. του ΚΚΙ Ντ. Ράτζα, ο γ.γ. του ΚΚΙ (Μαρξιστικού) Σίταραμ Γετσούρι, η Άνι Ράτζα του ΚΚΙ. Πολλοί βουλευτές από το Νότο, τη Μπιχάρ και τη Βεγγάλη μίλησαν εναντίον αυτής της κατάστασης, από όλα τα κόμματα, ίσως εκτός από τα κυβερνώντα κόμματα σε κάποια πολιτεία ή στο κέντρο εκείνη την εποχή. Οι περισσότεροι μίλησαν και έγραψαν δημοσίως προς υποστήριξή μου. Έκαναν επερωτήσεις εντός του κοινοβουλίου και έκαναν και αιτήματα και εκτός.

Δεν είναι ότι όλα τα πολιτικά κόμματα με χαρακτήρισαν με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Με συνέλαβαν λίγες μέρες πριν την τελική φάση των εκλογών για την κάτω Βουλή (Λοκ Σάμπχα) το 2014. Αποφυλακίζομαι τώρα, λίγο πριν τις εκλογές πάλι για τη Λοκ Σάμπχα. Ένας πλήρης δεκαετής κύκλος έχει ολοκληρωθεί.

Δεν γνωρίζω τι απόψεις έχουν τα πολιτικά κόμματα. Όμως, μεμονωμένοι βουλευτές, σε κεντρικό και πολιτειακό επίπεδο, διάφορα κόμματα τοποθετήθηκαν απερίφραστα ενάντια στη σύλληψή μου και γνωρίζουν την αδικία σε βάρος μου και τους λόγους για τους οποίους με ενέπλεξαν σε μια τέτοια υπόθεση.

Τα πράγματα είναι σύνθετα και δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Υπάρχουν γκρι αποχρώσεις, υπάρχουν πιο λαμπερά χρώματα, ένα φάσμα χρωμάτων. Δεν μπορούμε να πούμε ότι όλα τα πολιτικά κόμματα στράφηκαν εναντίον εμού και των συγκατηγορουμένων μου.

Όταν αθωωθήκατε το 2022, την επόμενη κιόλας μέρα το Ανώτατο Δικαστήριο ανέστειλε την απελευθέρωσή σας σε ειδική συνεδρίαση. Πώς νιώσατε όταν συνέβησαν όλα αυτά, όταν μάθατε ότι θα απαλλασσόσασταν, προτού παρθεί πίσω και αυτό; Φοβάστε ότι το Ανώτατο Δικαστήριο ίσως ακυρώσει την απαλλαγή σας;

Σας είπα ήδη ότι αυτή η διαδικασία της διπλής αθώωσής μου είναι μια σπάνια διαδικασία. Ρώτησα επιφανείς δικηγόρους επίσης αν κάτι τέτοιο είχε ξανασυμβεί ποτέ. Κανείς δεν μπορούσε να αναφέρει μια παρόμοια περίπτωση.

Ποτέ δεν έχασα την ελπίδα ότι θα δικαιωθώ. Παρότι η δικαίωση άργησε και μου την στέρησαν με αυτή την καθυστέρηση, ήλπιζα ότι μια μέρα, μπορεί κανείς να δει το φως στο τούνελ.

Δεν έχω κανέναν φόβο ή υποψία ότι ο ανώτατος δικαστικός θεσμός τελικά θα σταθεί στο πλευρό της αδικίας. Επομένως, δεν έχω κάποια ανησυχία μήπως ξαναφυλακιστώ.

Γνωρίζω ότι αυτά τα πράγματα συνέβησαν λόγω των συγκεκριμένων ιστορικών εξελίξεων στην Ινδία την τελευταία δεκαετία και το είδος της πίεσης που η Δικαιοσύνη υφίσταται. Να γιατί περιγράφω όλο αυτό ως δοκιμασία.

Όταν το Ανώτατο Δικαστήριο διέταξε αναστολή της απελευθέρωσής μου το 2022, ήμουν βέβαιος ότι αυτή η αναστολή δεν θα μπορούσε να αντέξει, γιατί νομικά δεν έστεκε. Η ίδια η αναστολή ήταν ανήκουστη στα νομικά χρονικά. Όμως, αυτή η συγκεκριμένη απόφαση που μας απάλλασσε έστεκε νομικά και ήταν ξεκάθαρη.

Όταν η ποινική διαδικασία πηγαίνει στραβά, και αυτό καθορίστηκε από ένα συνταγματικό δικαστήριο, δεν υπάρχει ανάγκη για άλλο συνταγματικό δικαστήριο να μελετήσει τι κατατέθηκε ως αποδεικτικό υλικό. Όταν η ίδια η διαδικασία είναι λάθος, κανένα στοιχείο δεν μπορεί να γίνει παραδεκτό και να είναι σωστό. Η εντολή για απαλλαγή βασίστηκε στις ίδιες τις αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου και την νομολογία που αναπτύχθηκε επί σειρά δεκαετιών από το έργο του Ανώτατου Δικαστηρίου.

Πώς μπορεί το Ανώτατο Δικαστήριο να αρνηθεί την εξέλιξη της ίδιας του της νομολογίας; Δεν είχα πιστέψει ότι η αναστολή θα σταθεί. Ωστόσο, είμαι χαρούμενος σήμερα που το Ανώτερο Δικαστήριο ερεύνησε το αποδεικτικό υλικό καθώς και την ποινική διαδικασία και τα χαρακτήρισε και τα δύο εσφαλμένα. Ξεκάθαρα αποφάνθηκε για αυτό, με μια ιστορική απόφαση, που θα είναι χρήσιμη στην περαιτέρω εξέλιξη της νομολογίας σε αυτή τη χώρα.

Να γιατί λέω ότι έπρεπε να περάσω από τη δοκιμασία της φωτιάς δύο φορές. Όμως, αυτή δεν ήταν μια δοκιμασία της φωτιάς μόνο για εμένα και τους συγκατηγορούμενους. Αποτέλεσε δοκιμασία και για τους ανώτερους δικαστικούς θεσμούς επίσης. Σε αυτή την περίπτωση, αυτοί ασφυκτιούσαν λόγω της πανταχόθεν πίεσης από διάφορες δυνάμεις. Εντούτοις, πέρασαν τη δοκιμασία επιτυχώς και απέδωσαν δικαιοσύνη, παρότι αυτή καθυστέρησε πολύ και τίποτα δεν μπορεί να αποζημιώσει την αδικία που επήλθε με την καθυστέρηση.

Μαζί με τους ανώτερους δικαστικούς χρειάστηκε να υποστούμε την Άγκνι Παρίσκα (σ.parapoda: Δοκιμασία της φωτιάς με αυτοπυρπόληση, στην ινδική λογοτεχνία.) και την περάσαμε επιτυχώς. Οι μελλοντικές γενιές θα εκτιμήσουν τα αποτελέσματα αυτής.

Η αντοχή και η αισιοδοξία σας είναι χαρακτηριστικές. Τα τελευταία δέκα χρόνια, θα πρέπει να νιώσατε εξαιρετικά αναστατωμένος και αβοήθητος εξαιτίας της αδικίας σε διάφορες στιγμές. Πώς αντιμετωπίζατε αυτά τα αισθήματα και πώς αναπτύξατε τέτοια αντοχή;

Δίδασκα τον Καμπίρ (σ.parapoda: Ποιητής και σημαντική φιγούρα τόσο στον ινδουισμό, όσο και στους Σιχ και το Ισλάμ, ιδίως τον σουφισμό. Τον 15^ο αιώνα έγινε γνωστός για την κριτική του στην οργανωμένη θρησκεία και τις θρησκείες, αμφισβητώντας το νόημα και την ηθική των πρακτικών όλων των θρησκειών. Έλεγε ότι η αλήθεια είναι με αυτόν που βαδίζει στο δρόμο της δικαιοσύνης και εγκατέλειψε το «εγώ».) στο Πανεπιστήμιο του Δελχί. Αγαπώ τον Καμπίρ. Ζήτησα από την Βασάντα να μου φέρει Καμπίρ ξανά. Μου έφερε πολλά βιβλία του – διάφορα ποιήματα. Επομένως, ο Καμπίρ μού έδωσε ελπίδα.

Αν δείτε τους Αντιβάσι, τους Νταλίτ, τις μειονότητες – ένα τεράστιο τμήμα των φυλακισμένων, τι αντιμετωπίζουν, θα δείτε ότι, παρ’ όλα αυτά, έχουν ελπίδα στη ζωή. Αντιμετωπίζονται ως εντελώς υπάνθρωποι. Ωστόσο, έχουν ελπίδα ότι θα βγουν. Έμαθα από αυτούς εκεί.

Το να γράφω ποιήματα και επιστολές, το να γράφω πολλά πράγματα επίσης μου έδωσε ελπίδα.

Πέρασα και στιγμές μελαγχολίας, ιδίως την περίοδο της πανδημίας. Ήταν τις δύο πολύ παρατεταμένες χρονικά περιόδους του λοκ ντάουν μέσα στη φυλακή. Φανταστείτε πώς είναι ένα λοκ ντάουν μέσα στη φυλακή, όπου τα πάντα και όλη η ζωή είναι ήδη σε κατάσταση λοκ ντάουν. Εκείνες τις μέρες, οι επιστολές και κάθε είδους επικοινωνία σταμάτησε. Σταμάτησαν οι εφημερίδες και τα βιβλία.

Μετά από κάποιο διάστημα, μόνο πεντάλεπτες τηλεφωνικές συνομιλίες επιτράπηκαν. Μόνο για να ενημερώνω αν κόλλησα κορονοϊό ή όχι, ή αν τα μέλη της οικογένειάς μου κόλλησαν. Πόσοι πέθαναν, πόσοι θα πεθάνουν, πόσοι είναι ζωντανοί – μόνο αυτό το είδος ενημέρωσης μπορούσε κανείς να έχει σε μια τόσο σύντομη συνδιάλεξη.

Η μελαγχολία αποτυπώθηκε σε ένα από τα ποιήματά μου που έγραψα για εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες που έπρεπε να πάνε με τα πόδια από τις πόλεις στα χωριά τους λόγω της ανακοίνωσης της ξαφνικής επιβολής λοκ ντάουν. Δεν υπήρχαν διαθέσιμα μεταφορικά μέσα και έπρεπε να περπατήσουν εκατοντάδες χιλιόμετρα και πολλοί πέθαναν καθ’ οδόν.

Όταν η σύζυγός μου μου είπε τηλεφωνικά αυτή την είδηση, ήταν ένα πολύ σκληρό χτύπημα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Κοντινός συγκρατούμενός μου έμαθε τηλεφωνικά ότι η μητέρα του πέθανε από κορονοϊό. Λίγες μέρες μετά, έμαθε ότι και ο πατέρας του πέθανε από κορονοϊό. Μετά από λίγες μέρες, πέθανε και ο αδερφός του. Έμεινε στη φυλακή μόνος.

Αυτές ήταν κάποιες από τις πιο καταθλιπτικές στιγμές.

Κάποιες άλλες εξελίξεις που συνέβησαν στον έξω κόσμο – ειδήσεις για λιντσαρίσματα με μελαγχόλησαν. Προτού φυλακιστώ, δεν άκουγα συχνά για λιντσαρίσματα και δολοφονίες από όχλο χωρίς καμία αιτία.  Είχα διαβάσει στην αμερικανική ιστορία για λιντσαρίσματα μαύρων ανθρώπων και πριν από αυτούς, ντόπιων ινδιάνων. Όμως αυτό το είδος δημοσίου λιντσαρίσματος στην Ινδία, δεν το είχα τόσο πολύ υπόψη. Αυτό επίσης μου προκάλεσε μελαγχολία.

Ποιον κατηγορείτε περισσότερο για την ταλαιπωρία σας; Τι είδους λογοδοσία θα θέλατε να δείτε;

Κοιτάξτε, όταν το κράτος λειτουργεί χωρίς το ίδιο να σέβεται τους νόμους και υπάρχει κάποια πρόθεση να βοηθιούνται οι ισχυροί, αυτό συμβαίνει. Αυτή τη στιγμή, δεν κατηγορώ κανένα μεμονωμένο άτομο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν μεμονωμένα άτομα υπεύθυνα για αυτή την παράνομη, κατασκευασμένη υπόθεση που είχε σκοπό να φυλακίσει επί μακρόν ανθρώπους. Δεν είμαι το μοναδικό θύμα στην ιστορία. Είμαι επίσης θύμα, όμως, πάνω από αυτό, πρόκειται για πολιτική υπόθεση.

Επομένως, κάποια στιγμή, από την ιστορία, θα γνωρίζει κανείς ποιος είναι υπεύθυνος για αυτό το είδος φυλακίσεων, αδικιών και βάρβαρων επιθέσεων στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Τι είδους μεταρρυθμίσεις πιστεύετε ότι χρειάζονται στην ποινική Δικαιοσύνη και το σύστημα των φυλακών;

Αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα που θέλει ώρες για να απαντηθεί. Μπορώ να πω ένα μόνο πράγμα: πρώτον, οι νόμοι δεν εφαρμόζονται όπως έχουν γραφτεί για να εφαρμόζονται. Πολλοί νόμοι δεν είναι σύμφωνοι με το Σύνταγμα. Είναι αντισυνταγματικοί, ιδίως οι δρακόντειοι νόμοι. Όταν κάνεις κάτι τέτοιο, οι νόμοι στρέφονται ενάντια στη δημοκρατία και το Σύνταγμα.

Είναι αφελές να λέει κανείς ότι γίνεται κατάχρηση του νόμου. Οι ίδιοι οι νόμοι καταχρώνται το Σύνταγμα, επομένως, με το να δείχνουμε ως υπεύθυνο τον τάδε αξιωματικό της αστυνομίας ή τον δείνα πολιτικό, χάνουμε το σημαντικό. Ολόκληρο το σύστημα εργάζεται κατ’ αυτό τον τρόπο.

Δημιουργούν νόμους με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί κανείς μόνο να τους καταχράται. Δεν μπορούν να αξιοποιηθούν αλλιώς. Ολόκληρο το σύστημα πρέπει να αλλάξει. Τι είδος νόμων έχουμε και γιατί υπάρχει το Σύνταγμα; Όταν περνάς νόμους ενάντια στις συνταγματικές πρόνοιες; Όλο αυτό πρέπει να αλλάξει.

Μετάφραση από τα αγγλικά parapoda. Για περισσότερα για τη δίωξη του Σαϊμπάμπα, τα λαϊκά κινήματα και τον Λαϊκό Πόλεμο στην Ινδία, βλ. εδώ και εδώ.

 ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 28/4 στις 5:00 μμ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ,
ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΛΑΡΚΟ 

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΣΠΙΤΩΜΑ!

ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ!

Η Ταξική Πορεία εκφράζει την αλληλεγγύη της στον αγώνα που δίνουν οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ και οι οικογένειές τους για το δικαίωμα στη δουλειά και τη ζωή. 

Είναι ένας αγώνας που δίνουν εδώ και χρόνια ενάντια στη μεθοδευμένη διαδικασία απαξίωσης και ξεπουλήματος της ΛΑΡΚΟ, τόσο από την κυβέρνηση της ΝΔ όσο και από τις προηγούμενες (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κ.ά.). Αυτή η μεθόδευση είναι που έχει οδηγήσει τη ΛΑΡΚΟ να είναι εδώ και δύο χρόνια εκτός λειτουργίας, σε καθεστώς «ειδικής διαχείρισης» και οι εργαζόμενοί της σε αναμονή με συνεχείς παρατάσεις.

Τώρα, οι 850 εργαζόμενοι κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο καθώς στις 31 Μάρτη λήγουν οι συμβάσεις τους και κανείς δεν δεσμεύεται για το τι θα απογίνουν.
Η εξέλιξη αυτή θα έχει τραγικές συνέπειες όχι μόνο για τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους, αλλά και για όλη τη γύρω περιοχή. Πώς θα ζήσουν; Πού θα μείνουν; Πώς θα πληρώσουν τα δάνεια; Πώς θα σπουδάσουν τα παιδιά τους;

Αυτά τα ερωτήματα τους βάζει η πραγματικότητα και με μαζικό αγώνα πρέπει να απαντηθούν.   

Αγώνας για διατήρηση όλων των θέσεων εργασίας και όλων των εργασιακών δικαιωμάτων.

Κόντρα στην ομηρία των εργαζομένων, στην ηττοπάθεια, την τρομοκρατία και τους εκβιασμούς να αποδεχτούν τη χειροτέρευση των όρων δουλειάς για χάρη του όποιου «επενδυτή-σωτήρα».

Κόντρα στα προγράμματα πείνας της ΔΥΠΑ (πρώην ΟΑΕΔ) που είναι ωμή κοροϊδία για τους εργαζόμενους και έχουν στόχο να τους αποπροσανατολίσουν και τελικά να τους ξεφορτωθούν.

Κόντρα στην αντεργατική-αντιλαϊκή πολιτική που πίσω από τις φλυαρίες περί «ανάπτυξης» κρύβει τη μαύρη πραγματικότητα της φτώχειας, της ανεργίας και της ερήμωσης. Είναι η ίδια πολιτική που άφησε στην τύχη τους χιλιάδες αγρό-τες στη Θεσσαλία μετά τις καταστροφικές πλημμύρες.

Μαζικός και ανυποχώρητος αγώνας για το δικαίωμα στην πλήρη και σταθερή δουλειά, με αξιοπρεπείς μισθούς και όρους δουλειάς, και όλα τα μέτρα ασφαλείας.
Η δύναμη των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ βρίσκεται στη μαζικοποίηση και την κλιμάκωση του αγώνα τους! Η στήριξη και η αλληλεγγύη από το λαό και τον κόσμο της δουλειάς είναι σημαντική και πρέπει να δοθεί!

Ο δίκαιος αγώνας των εργατών της ΛΑΡΚΟ είναι ένας αγώνας όλης της εργατικής τάξης και σαν τέτοιος θα πρέπει στηριχθεί από το σύνολο των εργαζομένων.

ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

Την ακύρωση των προστίμων για αφισοκόλληση, που είχε επιβάλει στο ΚΚΕ(μ-λ) κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου των βουλευτικών εκλογών του Ιούνη του 2023, ανακοίνωσε ο Δήμος της Αθήνας, με σχετικό έγγραφό του, με το αιτιολογικό της «αναρμοδιότητας». Η επιβολή των δύο προστίμων, συνολικού ύψους 5.400 ευρώ από τον Δήμο της Αθήνας, καθώς κι ενός ακόμα, ύψους 18.000 ευρώ, απ’ την Περιφέρεια Αττικής, αποτέλεσε αιχμή καταγγελίας και κινητοποιήσεων της Οργάνωσης μας, απέναντι στη σαφή επιδίωξη πολιτικής φίμωσης και ποινικοποίησης της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών. Αποτελεί πρόσχημα και τουλάχιστον υποκρισία η επίκληση της "καθαριότητας", ως λόγου ουσιαστικής δίωξης της αφίσας («απορρύπανση»). Όταν είναι αυτό το ίδιο, το σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης, η πολιτική επίτευξης του μέγιστου καπιταλιστικού κέρδους και οι πολιτικές που άσκησαν και ασκούν όλες οι κυβερνήσεις-διαχειριστές του, που ρυπαίνουν, μολύνουν και καταστρέφουν την ίδια την καθημερινότητα και τη ζωή των ανθρώπων του λαού, στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Σε τσιμεντουπόλεις, σε μολυσμένες θάλασσες και ποτάμια, με ρυπογόνο αέρα, καμένα δάση, ακτινοβολίες, χωματερές ...

Η ακύρωση των προστίμων από τον Δήμο ήταν αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων στις οποίες πρωτοστάτησε η Οργάνωση μας, των καταγγελιών, των παραστάσεων διαμαρτυρίας στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, της αποφασιστικής πολιτικής της θέσης άρνησης να τα πληρώσει και της απαίτησης να ακυρωθούν, άμεσα, όλα τα πρόστιμα για αφισοκόλληση που έχουν επιβληθεί. Τόσο στην ίδια, όσο και σε άλλες δυνάμεις (ΚΚΕ, ΜΕΡΑ25).

Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί, με στόχο την ακύρωση και των προστίμων που επέβαλε η Περιφέρεια Αττικής, αλλά και για την υπεράσπιση της ελεύθερης πολιτικής δράσης, της διακίνησης των ιδεών, της αφισοκόλλησης, της ανάρτησης πανό, της διαδήλωσης και της απεργίας. Δικαιωμάτων αγώνα, που κι αυτά βρίσκονται στο στόχαστρο της επίθεσης του συστήματος, με διάφορα προσχήματα.

Οι πολιτικές απόψεις δεν φιμώνονται!

Η πολιτική δράση δεν καταστέλλεται!

Bonsoir camarade,

Salutations rouges internationalistes et solidaires

aderire e partecipare

Lo Slai cobas per il sindacato di classe aderisce all'appello, diffonde in questi giorni questo appello agli operai e lavoratori italiani nelle fabbriche e nei posti di lavoro e città in cui siamo presenti

info slaicobasta@gmail.com

L’esercito di Israele ha bombardato lo scorso 7 marzo la sede centrale della Federazione Generale dei Sindacati Palestinesi (PGFTU) nella città di Gaza. La sede della PGFTU forniva servizi cruciali [a tutta la popolazione], tra i quali un asilo per 380 bambini e un panificio che serviva molte famiglie. E’ la terza volta che la sede generale della PGFTU subisce una tale distruzione, i precedenti attacchi erano avvenuti durante il bombardamento israeliano di Gaza del 2014.

Oltre l’edificio principale, sono state distrutte tre sedi PGFTU nel quartiere di Al-Rimal e in Via Yarmouk. L’attacco ha colpito, oltre gli edifici, i mezzi di sussistenza e i diritti dei lavoratori palestinesi. Tuttavia i lavoratori palestinesi restano fermi sulle loro posizioni: persevereremo nella nostra lotta per la giustizia e la dignità.

Mentre ci prepariamo a celebrare la Giornata della Terra palestinese il 30 marzo e l’anniversario della Grande Marcia del Ritorno del 2018, continuiamo a chiedere con forza ai sindacati e ai lavoratori di tutto il mondo a stare al nostro fianco. Chiediamo a tutte le persone di coscienza di porre fine alla complicità con i crimini di Israele, a cominciare dall’immediata cessazione del commercio di armi.

Tanto la Giornata della Terra che le commemorazioni della Grande Marcia del Ritorno hanno un significato profondo per il nostro popolo, perché ricordano la nostra lunga lotta per la giustizia e la realizzazione dei nostri inalienabili diritti. A fronte del genocidio israeliano e dei tentativi di pulizia etnica a Gaza, è indispensabile riaffermare la centralità del diritto al ritorno per tutti i palestinesi. La maggior parte dei palestinesi, compresi quelli di Gaza, sono rifugiati, e il loro diritto al ritorno alle proprie case originarie rimane al centro della lotta palestinese.

Mentre ci prepariamo a queste commemorazioni, siamo di fronte alla straziante situazione di Gaza. I bombardamenti ininterrotti e le tattiche intenzionali di affamamento di Israele rivelano la natura genocida della sua aggressività, e scaricano sui lavoratori le conseguenze più pesanti.  L’evacuazione forzata dei palestinesi dall’area settentrionale di Gaza, insieme agli attacchi indiscriminati contro gli sfollati e le infrastrutture vitali, sono un chiaro tentativo di pulizia etnica, una continuazione della Nakba del 1948.

Prendiamo nota delle dichiarazioni e delle azioni del movimento sindacale in risposta all’appello iniziale dei sindacati palestinesi in ottobre e rendiamo omaggio a tutti coloro che si sono schierati al fianco del popolo palestinese. Questi atti di solidarietà, sia con le parole che con le azioni, sono in continuità con la grande tradizione dell’internazionalismo sindacale. Tuttavia, è necessario fare di più: durante la Giornata della Terra chiediamo un’intensificazione delle azioni per porre fine al genocidio. È indispensabile minare non solo la vendita e il finanziamento di armi a Israele, ma anche il trasporto di queste armi e di altri materiali chiave utilizzati dall’esercito israeliano per imporre il suo brutale e illegale assedio.

Chiediamo ai lavoratori e ai sindacati di tutto il mondo di mobilitarsi per la Giornata della Terra 2024 tramite:

• Il rifiuto di partecipazione nella produzione e nel trasporto di armi destinate a/o provenienti da Israele; interrompendo la logistica delle operazioni militari di Israele, possiamo impedire la sua capacità di esercitare ulteriori violenze contro il nostro popolo.
• Lo scontro con la complicità dei governi che perpetuano l’aggressione di Israele. Ciò include la contestazione del rilascio di licenze per la vendita di armi, e le proteste presso i Ministeri della Difesa e degli Esteri. I governi devono essere ritenuti responsabili del loro ruolo nel facilitare il genocidio di Israele.
• L’intensificazione di tutte le azioni sindacali efficaci – approvazione di mozioni, agitazione nei luoghi di lavoro, organizzazione di sessioni di educazione e creazioni di network.

Nonostante l’orrore del genocidio perpetrato da Israele e dei suoi crimini quotidiani contro i palestinesi, non possiamo cedere alla disperazione né deviare la nostra attenzione [da questo]. Al contrario, per celebrare questa giornata storica per il popolo palestinese nella nostra lotta di liberazione, dobbiamo rinnovare il nostro impegno a rimanere uniti come lavoratori contro l’ingiustizia.

Ecco il contatto per comunicare le notizie riguardanti il vostro sindacato e per il coordinamento delle vostre azioni: workersinpalestine@proton.me

20 marzo 2024

 

Salutations rouges internationalistes et solidaires

PALESTINIAN WORKERS’ CALL ON LAND DAY: FIGHTING FOR OUR FREEDOM. FIGHTING FOR OUR LAND.

March 20, 2024

On March 7th, the Israeli military bombed the Palestinian General Federation of Trade Unions (PGFTU) headquarters in Gaza City. The PGFTU headquarters housed crucial services, including a kindergarten for 380 children and a bakery serving many families. This was the third time these headquarters faced such destruction, with previous attacks during Israel’s 2014 bombardment of Gaza.

In addition to the main building, three PGFTU branches in the Al-Rimal neighbourhood and Yarmouk Street were also destroyed. This assault targeted more than just buildings—it struck at the very livelihoods and rights of Palestinian workers. Yet, Palestinian workers remain unwavering, we will persevere in our fight for justice and dignity.

As we prepare to mark Palestinian Land Day onMarch 30, and the anniversary of the 2018 Great March of Return, we continue to urge trade unions and workers worldwide to stand with us. We ask all people of conscience to end complicity with Israel’s crimes, starting with an immediate halt to the arms trade.

Land Day and the Great March of Return commemorations both hold profound significance for our people, serving as reminders of our enduring struggle for justice and the realisation of our inalienable rights. In the face of Israel’s genocide and attempts to ethnically cleanse Gaza, it is imperative to reaffirm the centrality of the right of return for allPalestinians. The majority of Palestinians, including those in Gaza, are refugees whose right to return to their original homes remains the core of the Palestinian struggle.

As we prepare to observe these commemorations, we are confronted with the harrowing situation in Gaza. Israel’s ceaseless bombardment and deliberate tactics of starvation expose the genocidal nature of its aggression, but also inflict the harshest consequences on workers. The forced evacuation of Palestinians from Gaza’s northern region, alongside indiscriminate attacks on evacuees and vital infrastructure are a clear attempt at ethnic cleansing, a continuation of the Nakba of 1948.

We note the statements and actions from the global trade union movement in response to the initial Palestinian trade unions call inOctober, and we salute all those who have stood with the people of Palestine. These gestures of solidarity, in both words and actions, are a continuation of the great tradition of trade union internationalism. However, more must be done: on Land Day we urge an escalation in actions to end the genocide. It is imperative that we target not only the sale and funding of arms to Israel, but also the transportation of these weapons and other key materials used by the Israeli military in enforcing its brutal and illegal siege.

We call on workers and trade unions worldwide to mobilise for Land Day 2024 by:

●      Refusing to participate in the production and transportation of arms destined to or from Israel. By disrupting the logistics of Israel’s military operations, we can impede its ability to carry out further violence against our people.

●      Confronting government complicity in perpetuating Israel’s aggression. This includes challenging the issuance of licenses for arms sales, protesting at defence and foreign ministries. Governments must be held accountable for their role in facilitating Israel’s genocide.

●      Escalating all effective trade union actions – passing motions, taking action in your workplace, organising education sessions, and building networks.

Despite the horror of Israel’s genocide and its daily crimes against Palestinians, we cannot despair or divert our attention. Instead, to mark this historic day for the people of Palestine in our struggle for liberation, let us renew our commitment to stand united as workers against injustice.

.

castellano: https://www.workersinpalestine.org/files/llamado-de-las-y-los-trabajadores-palestinos

arab: https://www.workersinpalestine.org/files/arabic-land-day-call

francais: https://www.workersinpalestine.org/files/appel-des-travailleurs-palestiniens-a-loccasion-de-la-journee-de-la-terre

 

 Το ΚΚΕ(μ-λ) διοργανώνει εκδήλωση με αφορμή τα 72 χρόνια από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη το Σάββατο 30 Μάρτη στις 19:00

Η έντονη επαναστατική δράση του Μπελογιάννη είναι συνυφασμένη με την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος. Μέσα στις δύσκολες συνθήκες των πολέμων και της ανοιχτής τρομοκρατίας ο ίδιος κατάφερε και άφησε ισχυρές παρακαταθήκες για το προχώρημα της υπόθεσης που με επιμονή υπηρετούσε. Η συμβολή του στην οργανωτική και πολιτική αναβάθμιση του ΚΚΕ είναι αδιαμφισβήτητη. Ο ίδιος βοήθησε στην παραπέρα εξέλιξη των επαναστατικών κατακτήσεων του ΚΚΕ με την συγγραφή της μελέτης του για "Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα", κείμενο που παραμένει ακόμα και σήμερα επίκαιρο ως περιεχόμενο και μορφή.

 Από την συμμετοχή του στις αγροτικές κινητοποιήσεις στην γενέτειρα του Αμαλιάδα, την δράση του στην Πάτρα, στο πρώτο και δεύτερο αντάρτικο μέχρι και τις δίκες των "ασυρμάτων" ο Μπελογιάννης εκπροσώπησε με ακεραιότητα τους χιλιάδες κομμουνιστές που έδωσαν και την ζωή τους για λευτεριά και ανεξαρτησία.

 Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στον χώρο του στεκιού "Ανάστροφα" όπου θα υπάρχει έκθεση με ντοκουμέντα της πορείας του και θα προβληθούν σκηνές από την ταινία του Νίκου Τζίμα "Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο".

 .....e la Meloni va in Libano a rinsaldare il sostegno al nazi/sionista genocida

da onda d'urto

Palestina.

Raid israeliani violenti colpiscono oggi, mercoledì 27 marzo, in particolare Rafah, con bombardamenti aerei e dell’artiglieria. All’alba presa di mira una zona a ridosso del confine egiziano dove erano ammassati, in tende di fortuna, migliaia di sfollati: 11 i morti. Tra loro l’ennesima giornalista, Ola Abdelmoneim Lubbad, uccisa insieme al marito e ai figli in un attacco aereo israeliano che ha preso di mira la casa dove aveva cercato rifugio, assieme a circa un milione di palestinesi. Raid israeliani a ripetizione anche nel resto della Striscia, con le strutture sanitarie sempre nel mirino. All’ospedale Nasser, a Khan Yunis, arresti di personale medico e tra gli sfollati. I quartieri limitrofi sono stati bombardati. Decine i civili uccisi. Anche l’altro centro medico Amal, della Mezzaluna rossa palestinese, sempre a Khan Yunis, ha subito

la stessa sorte ed è fuori uso. Prosegue poi, ormai da 9 giorni, l’assedio all’ospedale al-Shifa di Gaza City. Qui, denuncia l’ong indipendente EuroMed Monitor, l’esercito occupante ha fucilato almeno 13 bambini.

Dal 7 ottobre, Tel Aviv ha ucciso 32.490 mila palestinesi (quasi 15mila minori) e ne ha feriti 75 mila. Ci sono poi almeno 10mila dispersi, sotto le macerie: ridotte al minimo le possibilità di trovare qualcuno in vita. Nelle ultime 24 ore si contano 60 i raid aerei, con 8 massacri, 76 vittime e 102 feriti. Come annunciato da diversi esponenti del governo, Tel Aviv non ha quindi alcuna intenzione di rispettare la risoluzione del Consiglio di sicurezza dell’Onu di tre giorni fa. Anzi: l’occupazione colpisce sempre più duro, sia a Gaza che nella Cisgiordania Occupata. Qui ci sono 3 palestinesi uccisi a Jenin, mentre a Nablus e Qalqilia feriti gravemente due giovani di 20 e 21 anni. In tutte queste operazioni, le truppe israeliane sono accompagnate da bulldozer militari per la distruzione delle infrastrutture urbane. Proseguono poi raid e rapimenti, travestiti da arresti: secondo la Società Palestinesi dei Prigionieri, dal 7 ottobre sono 7.800 i palestinesi portati via dagli occupanti.

L’aggiornamento della situazione in Palestina, a 173 giorni dall’inizio del genocidio israeliano, con Francesco Giordano, compagno di Fronte Palestina. Ascolta o scarica

LIBANO – Sul fronte nord, la premier Meloni è oggi – mercoledì 27 marzo – a Beirut, mentre raid aerei israeliani hanno colpito la valle della Bekaa, est del Libano, a oltre un centinaio di chilometri dalla linea di demarcazione. Hezbollah ha annunciato l’uccisione di tre militanti. Colpito poi dai raid israeliani un centro di primo soccorso medico a Hbariye: 7 le vittime uccisi. Hezbollah, in risposta, ha lanciato 50 razzi su postazioni militari e insediamenti israeliani: un morto a Kiriyat Shmona.

Da Beirut la corrispondenza di Pasquale Porciello, giornalista freelance e nostro collaboratore. Ascolta o scarica

La reazione di questo governo di fronte alla legittima espressione di dissenso da parte di studenti e studentesse universitarie nei confronti di uno stato che sta attualmente perpetrando un genocidio in Palestina, dimostra in modo sempre più inequivocabile la sua natura fascista, ben oltre la retorica, che mira a reprimere qualsiasi tipo di dissenso che minacci suoi interessi economici e geopolitici.

Le contestazioni studentesche di queste settimane vengono infatti narrate come “anticamera del terrorismo in Italia”, fino a supporre delle quantomeno fantasiose “infiltrazioni delle Brigate Rosse all’interno delle università”. Questo va a legittimare la repressione militarizzata messa in atto nei confronti delle proteste all’interno delle università, luoghi del sapere che abdicano al loro ruolo critico nei confronti di ciò che sta accadendo, e di tutela di studentesse e studenti. Da Napoli a Bologna, da Pisa a Venezia e Torino, in uno spazio che per natura dovrebbe essere il primo a consentire e incentivare l’espressione di opinioni e letture critiche della realtà che ci circonda, le proteste studentesche hanno dovuto fronteggiare i manganelli come risposta al dissenso, che cercava invece un dialogo.

Di esempio è quanto accaduto all’università Federico II di Napoli quando, a seguito delle proteste per la

presenza del direttore del quotidiano “La Repubblica” Maurizio Molinari, in quanto complice del massacro, il Ministro dell’Agricoltura Lollobrigida ha fantasiosamente sostenuto che le contestazioni fossero paragonabili al climax politico che ha portato all’uccisione di Aldo Moro e definendole terroristiche, con un grande sforzo d’immaginazione. Questo smisurato allarmismo dipinge un’immagine chiara: l’immagine di un governo che, paradossalmente indossando la maschera del difensore della democrazia, si dimostra terrorizzato dal dissenso, specialmente giovanile e soprattutto quando riguardante il genocidio in atto in Palestina.

Sulla base di questi pretesti fallaci, il ministro Piantedosi non ha esitato a elaborare un vergognoso piano di accessi “limitati e controllati” agli atenei, che di fatto prevederebbe come standard la presenza di forze dell’ordine agli ingressi delle aule dove si tengono convegni ed appuntamenti, con l’esplicita finalità di reprimere qualsivoglia contestazione. Posto che le accuse di terrorismo, che questo governo lancia con una leggerezza sconcertante, dovrebbero rimanere in tasca a chi si rende complice del genocidio perpetrato da Israele, la pretestuosità di questi insensati paragoni che Lollobrigida azzarda è chiara, e mal dissimula l’ennesimo tentativo di imporre un giro di vite securitario e poliziesco che soffochi il dissenso, blindando uno dei luoghi più ricchi di stimoli critici.

Le università, in questo panorama politico che sempre più angosciosamente assume connotati apertamente fascisti, prestano il fianco al progressivo inasprimento della brutalità poliziesca e della repressione del dissenso. Anche dove vengono raggiunte vittorie, come è avvenuto a Torino con il ritiro dell’Università dal bando Maeci di collaborazione Italia-Israele, fioccano le polemiche, anche da parte di professori, contro la governance e gli studenti, accusati di essere antisemiti e portatori di odio.

A Venezia, l’Università Ca’ Foscari dimostra un atteggiamento connivente, quando non direttamente complice, circa la militarizzazione dei suoi spazi e la propaganda guerrafondaia propinata ai suoi studenti, quando “vanta” una Rettrice facente parte di Med.or^[1] e una Summer School in collaborazione con la marina militare, la cui ingerenza nei nostri luoghi universitari è da tempo riprovevolmente accettata di buon grado dalle varie amministrazioni che si sono succedute. Ingerenza che è già stata contestata dal collettivo Li.s.c. nel 2018, con l’interruzione di una raccapricciante lectio magistralis dell’ammiraglio Giacomin, tenutasi dentro uno dei luoghi che tutto dovrebbero fare fuorché promuovere la guerra. Inoltre, il mese scorso, abbiamo avuto modo di ricevere un assaggio di quello che questo governo ha in serbo durante l’inaugurazione dell’anno accademico, alla presenza della Rettrice e della Ministra dell’Università Bernini, quando davanti ad una richiesta di dialogo in merito alle numerose problematiche a cui fanno fronte studentesse e studenti, la risposta è stata un ingente schieramento di celere. La Rettrice Lippiello sarà anche parte della task force anti-proteste composta da altri due rettori e voluta dalla Ministra Bernini, volta a reprimere le contestazioni, con il pretesto del mantenimento dell’ordine.

Ci rifiutiamo di subire questa progressiva militarizzazione in silenzio, non lasceremo che la violenza istigata da un governo spaventato dal dissenso soffochi le nostre voci e le nostre rivendicazioni, che chiedono la fine di un genocidio. Lo abbiamo già fatto e lo rifaremo finché sarà necessario: ci prenderemo ogni spazio e lo faremo con ogni mezzo necessario, questo genocidio va fermato ora!

^[1] Fondazione di Leonardo S.p.A, azienda pubblica italiana che vende armi e servizi di intelligence all’esercito israeliano.

Un giorno dopo la notizia dei primi licenziamenti, chiamate uscite volontarie, la Stellantis torna alla carica annunciandone altri 1.087 esuberi: «In particolare 500 a Melfi, 424 a Pomigliano, 121 a Termoli, 30 a Cento, 12 a Verrone. In questo modo in due giorni «si arriva a un totale di 3.597 uscite», denuncia la Fiom. (dal Manifesto di oggi)

I numeri aumentano ad ogni incontro “stabilimento per stabilimento” e “Mancano ancora le richieste aziendali sugli stabilimenti di Modena e di Atessa e dunque il computo potrebbe ancora aumentare”

“Lo stabilimento simbolo di Pomigliano – quello da cui partì la «rivoluzione di Marchionne nell’ormai lontano 2010 – è tra i più penalizzati: «La direzione del Giambattista Vico Stellantis ha

ufficializzato il personale in esubero pari a 360 lavoratori. Se a questi si sommano i 5 di Fca Security, i 5 del Crf, i 5 di Fca Item, i 39 degli Enti centrali e i 10 dei commerciali di Pomigliano e Napoli, gli addetti totali interessati all’esodo incentivato salgono a 424 addetti».

Quindi “Dopo due giorni di incontri fra Stellantis e i sindacati siamo arrivati a quasi 3.600 esuberi su un totale di circa 42.700 dipendenti in Italia, pari a oltre l’8,4%.”

«Stellantis sta dimostrando di volere proseguire nella sua strategia di svuotamento degli stabilimenti e di disimpegno dal nostro paese” spiega in una nota Lodi, segretario nazionale Fiom. E che fa la Fiom davanti a questa arroganza del padrone? Si appella alla Meloni! “La premier Giorgia Meloni intervenga e convochi un incontro a Palazzo Chigi con l’ad Carlos Tavares perché è ora che tutti si assumano le proprie responsabilità per salvare l’automotive in Italia”.

E ancora, lamentandosi che Tavares con loro non parla: «Con gli americani di Uaw e i francesi della Cgt abbiamo un rapporto consolidato e richieste comuni: Tavares però non hai mai parlato direttamente neanche con loro».

Ma Lodi “dimentica” che se anche Tavares non parla, grazie agli scioperi degli operai che hanno messo in crisi la produzione negli stabilimenti americani, la Stellantis è stata costretta ad aumentare i salari!

La lotta stabilimento per stabilimento ora come ora non paga, alimenta la concorrenza tra i lavoratori e li fa perdenti in ogni stabilimento e a livello generale.

Serve una piattaforma operaia nazionale, approvata e garantita dal potere delle assemblee.

Serve un nuovo contratto nazionale dei metalmeccanici che faccia da cornice e riferimento per l’unità degli operai delle fabbriche a livello nazionale, da Stellantis ad ex Ilva, ecc.

Serve uscire dal lungo inverno per una primavera di ripresa e un nuovo autunno caldo.”

 

Τις τελευταίες μέρες έχει τοποθετηθεί φυλάκιο στο Πολυτεχνείο, στην Πύλη της οδού Πατησίων ύστερα από αίτημα της πρυτανείας του ΕΜΠ. 

Το φυλάκιο λέγεται πως θα χρησιμοποιηθεί ως θέση φύλαξης στην Πύλη της Πατησίων, η οποία προγραμματίζεται να επαναλειτουργήσει με στόχο την δήθεν βελτίωση της προσβασιμότητας στο "ιστορικό συγκρότημα" αλλά και για την ανάδειξή του. 

Κανένας φοιτητής δεν μπορεί να πειστεί από αυτήν την πρόφαση. Γνωρίζουμε ότι η κυβέρνηση σε συνέχεια της πολιτικής που ακολούθησαν μια σειρά κυβερνήσεις, προσπαθεί με κάθε τρόπο να χτυπήσει τα δημοκρατικά δικαιώματα και να βάλει την αστυνομία μέσα στις σχολές μας. Καταργεί το άσυλο, ψηφίζει νόμο για την πανεπιστημιακή αστυνομία (ΟΠΠΙ), πραγματοποιεί αστυνομικές επεμβάσεις σε χώρους ασύλου κάθε δεύτερη εβδομάδα και τώρα αυτό! Μας βάζει έναν μόνιμο παρατηρητή πάνω από τα κεφάλια μας για να μπορέσει να καταστείλει οποιαδήποτε ενέργεια κρίνει αυτό παράνομη (βλέπε κατάληψη, κινητοποίηση, συνέλευση , ακόμα και κάποιο πολιτιστικό δρώμενο όπως είπε ο ίδιος ο πρωθυπουργός!) ανά πάσα στιγμή. Βλέπει όλους τους φοιτητές ως εγκληματίες και τραμπούκους που κάνουν καταλήψεις αποφασισμένες από δήθεν μειοψηφίες για να εμποδίσουν την «ομαλή διεξαγωγή της εκπαίδευσης» με το έτσι θέλω.

Το αστικό κράτος επιδιώκει να σφίξει τα λουριά μας ώστε λαός και νεολαία να πάψουν να αγωνίζονται. Η κυβέρνηση με την κίνηση αυτή, προσπαθεί να τρομοκρατήσει τους φοιτητές βάζοντας έναν "μπαμπούλα" μέσα στον χώρο που περνάνε την μισή και παραπάνω μέρα, σε έναν χώρο που κοινωνικοποιούνται, πολιτικοποιούνται, οργανώνουν τον αγώνα τους. 

Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι το φυλάκιο τοποθετείται στην πύλη για τουριστικούς λόγους ούτε για "βελτίωση" του συγκροτήματος. Είναι γνωστή η επιδίωξη του συστήματος να μετατρέψει χώρους- ορόσημα αγώνων του λαϊκού κινήματος σε μουσεία, να τα αποστειρώσει και να τρομοκρατήσει. Το μόνο που λείπει από το κάτω Πολυτεχνείο είναι ένας μπάτσος-ξεναγός μέσα στην σχολή!  

Αυτοί που μιλάνε για "αναβάθμιση" είναι οι ίδιοι που τσακίζουν το δικαίωμα μας σε δωρεάν και δημόσια παιδεία. Είναι αυτοί που μας βάζουν το μαχαίρι στον λαιμό και δεν μας αφήνουν να σπουδάσουμε με ανθρώπινους όρους. Η σάπια αυτή πολιτική δεν ενεργεί πότε προς όφελος μας, παρά μόνο εναντιώνεται στα αιτήματα μας. 

Να απομακρυνθεί το φυλάκιο από την πύλη της Πατησίων! 

Έξω οι μπάτσοι από τις σχολές μας - Κάτω τα χέρια από το άσυλο

 

Breves iniciando semana

marzo 26, 2024

 

 

Alemania. En una importante muestra de internacionalismo proletario los compañeros del sitio Dem Volke Dienen (Servir al pueblo) de Alemania han realizado una serie de traducciones sobre el contexto actual de la lucha de clases en México. De esta manera, la traducción de un artículo sobre el saqueo de agua publicado recientemente por Periódico Mural ha sido compartida junto con un reporte sobre las acciones de la campaña de boicot en nuestro país basándose en otro artículo de la prensa popular y democrática. Los compañeros de Alemania analizan: “Estas acciones poderosas y de fuerza bruta no solamente son expresión de la crisis grave en la cual se encuentra el capitalismo burocrático y el viejo Estado mexicano, sino también reflejan el espíritu del boicot electorero. El boicot de las elecciones niega la legitimación del sistema viejo y da la respuesta a la cuestión de cómo en su lugar lograr cambios, diciendo que las masas populares tienen que luchar bajo la dirección de los revolucionarios con la violencia revolucionaria en contra el viejo sistema para conquistar el poder. No solamente aplica a las condiciones en México, sino es una cuestión estratégica con validez de cada país del mundo, no importa sí sea nación oprimida o imperialista”. Saludamos la solidaridad internacionalista de los compañeros, así como las luchas que desarrolla el proletariado alemán del brazo de las fuerzas revolucionarias. ¡Larga vida al internacionalismo proletario!

 

 

Estado Español. Durante el mes de marzo se han presentado una serie de ataques en contra del movimiento popular y revolucionario, que considera estos sucesos como “guerra contra los centros sociales”.  Dentro de estos ataques fueron desalojados tres centros populares solamente en los días 13 y 14 de marzo. El periódico Servir Al Pueblo informó que otro desalojo planificado para el miércoles pasado fue evitado por una movilización de masas y un mejor nivel de organización y resistencia, haciendo un llamado a reforzar la vigilancia ante el próximo intento del Estado “[…] esta guerra se enmarca dentro del proceso crisis y descomposición del imperialismo, y de militarización de los estados. En este caso concreto, la ofensiva contra los centros sociales queda dentro de la lógica del proceso de militarización del Estado español. Más aun teniendo en cuenta la importancia máxima del sector de la vivienda en nuestro país, donde el capital financiero es particularmente más agresivo que en otros sectores de la economía. Basta recordar que el capital financiero se salta toda la legalidad burguesa cuando lo requiere. El mejor ejemplo es que sus tropas de choque más reaccionarias (empresas de desokupación) son pseudo-paramilitares ilegales abiertamente fascistas.” ¡Saludamos la lucha de las masas en el Estado español por el derecho a la vivienda y la liberación de territorios para ponerlos al servicio del pueblo!

 

 

Turquía. Anteriormente hablamos sobre la semana de Newroz, el festejo kurdo de nuevo año. En torno a este se realizaron un multitud de acciones, entre estas se han reportado  algunas en Ankara en Turquía; Strassburgo, Francia; Frankfurt, Alemania; entre otros países de Europa. En Suiza Partizan presentó un emotivo mensaje: “la rebelión del Forjador de Kawa contra Dehaq es la toma de conocimiento de todas las cadenas que esclavizan. La rebelión del Forjador de Kawa contra el cruel Dehaq no es sólo tomar lo correcto, sino también una expresión de la consciencia histórica que representa la verdad. Lo que dio el espíritu de Newroz, el cuál es parte de los miles de años de historia de lucha entre el opresor y el oprimido, y su símbolo, el fuego, fue justo y correcto por parte de los oprimidos contra los opresores. […] Sin embargo, hoy se ha probado una vez más que lo injusto y cruel no puede conseguir sus propósitos contra lo justo. […] es vital transformar las plazas, calles y todas las zonas en campos de batalla contra el fascismo para crear organizaciones más fuertes. La dictadura fascista actúa armada de la cabeza a los pies con el aparato de fuerza. La lucha de la fuerza contra la fuerza, con armas contra armas, es esencial. El espíritu de Newroz es la rebelión organizada armada del pueblo. Newroz Pîroz Be! ¡Viva la Rebelión de Fuego de Newroz!”  

 

 

India. El día sábado 23 de marzo se cumplieron 93 años del asesinato de tres revolucionarios indios a manos de la fuerza colonial británica. Bhagat Singh, Sukdev y Rajguru fueron parte del movimiento anti-colonial y tomaron inspiración y lecciones de la revolución bolchevique. En su declaración el Partido Comunista de India (maoísta) denuncia los intentos del gobierno actual del Partido Popular Indio (BJP por sus siglas en hindi) de revindicar a los mártires, explicando que el BJP y la “Organización Voluntaria Nacional” han estado coludidos y siempre actuaron en contra de los compañeros caídos. Los comunistas llaman a celebrar la memoria de los compañeros luchando y resistiendo. Subrayan especialmente la guerra contra el pueblo en curso y los ataques genocidas contra los pueblos indígenas o adivasi. En la misma línea de ideas, el Foro Contra la Corporativización y la Militarización (FACAM por sus siglas en inglés) llevó a cabo un Adivasi Adhikar Sabha (Asamblea/Congreso Adivasi) en Ambedkar Bhawan, Delhi. Ahí se compilaron reportes de ataques, analizando el contexto de las campañas militares contra-insurgentes del viejo Estado como lo han sido la “Operación Green Hunt” y la “Operación Samadhan-Prahar”. El evento ha denunciado… “cómo el modelo de desarrollo imperialista y de las grandes corporaciones, que conduce a la construcción de carreteras, minas, etc. mediante una militarización desenfrenada, ha provocado un desplazamiento masivo de campesinos adivasi de sus tierras y bosques, lo que eventualmente conduce a la erosión de su cultura”. Sin duda se trata de un evento de masas totalmente importante, tanto por su forma como por su contenido. Las masas populares y los pueblos adivasi, bajo la conducción ideológica del proletariado, continúan desarrollando las tareas de la Revolución de Nueva Democracia en curso, haciendo surgir el Nuevo Poder en territorios liberados mediante la guerra popular. Inquilab Zindabad! ¡Viva la revolución!

 

 

Palestina. El Consejo de Seguridad de la ONU por primera vez durante esta ola de genocidio cometido por la bestia sionista adoptó una resolución demandando un alto de fuego inmediato en Gaza. Aplica por la duración del mes sagrado del Ramadán con la esperanza de extenderlo también después. Fue aprobado con 14 votos en favor y una abstención por parte de los EE.UU. que bloqueó varias resoluciones anteriores utilizando su derecho a veto. Esto es expresión de otra derrota política para los cerdos sionistas, aunque aclararon querer continuar con su genocidio y no respetar la declaración; incluso mantienen la amenaza de incursiones contra Rafah lo cual aún no han realizado por el miedo a evidenciar nuevas derrotas militares en su contra y el aumento de su aislamiento político a nivel internacional. El Secretario General de la ONU por su parte expresó que no implementar la resolución sería “imperdonable”. Así, a pesar del llamamiento al alto de fuego, los sionistas continuaron los bombardeos a Rafah donde se concentran la mayoría de los refugiados internos palestinos; los cerdos sionistas también atacaron los dos hospitales Al-Amal y Nasser.  Este viernes también declararon 800 hectáreas de Cisjordania anexionadas para la colonización. Hamas por otro lado reconoció el golpe político contra la ocupación y saludó la resolución subrayando la necesidad de un alto de fuego permanente y especialmente el regreso de los desplazados. ¡Sigamos alimentando la solidaridad clasista y el internacionalismo proletario en torno a la heroica Resistencia Nacional Palestina! ¡Viva Palestina libre!

 

 

Ecuador. El viejo Estado ecuatoriano realizó un ataque en contra de las comunidades campesinas de Palo Quemando y Las Pampas. Prestando servicios a sus amos imperialistas y para imponer el capitalismo burocrático, el Estado concesionó 2.200 hectáreas a la empresa minera – canadiense La Plata S.A. y de acuerdo al Colectivo por el Agua y la Vida, en la pasada Convención Mundial de Exploración y Minería, el gobierno ecuatoriano firmó al menos seis compromisos con Canadá por más de 4,800 millones de dólares. Este dato reafirma la total sujeción del Estado ecuatoriano al servicio de intereses imperialistas, reforzando la condición semi-colonial del país. De acuerdo a un comunicado publicado por los compañeros del Frente de Defensa de Luchas del Pueblo de Ecuador, la policía en coordinación con mafias paramilitares atacó al campesinado durante los días 19 y 20 de marzo, arrestando alrededor de 72 personas a quienes acusan de terrorismo. Contrario a lo que esperaba el viejo Estado, esta acción no ha podido frenar la resistencia, al contrario, las masas incendiaron dos vehículos de los lacayos imperialistas e hirieron a seis policías y militares. El FDLP-E analiza la situación: “Abramos los ojos, el mundo atraviesa varias invasiones imperialistas contra los pueblos oprimidos. El imperialismo desea apoderarse de nuestro principal medio de producción, la tierra y todo lo que le contiene, despojando de sus parcelas a nuestros campesinos. Entonces, el pueblo de Palo Quemado-Las Pampas su principal contradicción es contra el imperialismo, contra la semifeudalidad y contra el capitalismo burocrático, en ese orden. No podemos confiar ni un gramo de arroz en las instituciones del viejo estado, todos están al servicio del imperialismo y de los grupos de poder, tampoco de las Fuerzas Armadas y Policía Nacional que apuntan sus armas a los más pobres del país en beneficio del explotador. y no dudarán en halar el gatillo. En contraposición, está el proletariado, los campesinos pobres, los intelectuales democráticos, el pueblo aguerrido, que emprendemos la lucha antimperialista por la pacha mama.” ¡Toda nuestra solidaridad con la justa lucha de resistencia de las masas campesinas del Ecuador! ¡Abajo el imperialismo canadiense, responsable del despojo y saqueo extractivista de nuestros pueblos!

 

 

México. La madrugada de este 25 de marzo se registró un nuevo intento de desalojo contra el campamento de denuncia de artesanos y comerciantes adheridos a la Corriente del Pueblo Sol Rojo, el cual se mantiene en plantón permanente. Los hechos ocurrieron alrededor de las 01:20hrs sobre el Andador de Gurrión, a un costado del templo de Santo Domingo, en Oaxaca, cuando la policía municipal llegó desmantelando campamentos y golpeando a manifestantes, incluidas mujeres y niños. Esta vez, las masas opusieron digna resistencia impidiendo el desalojo. Como se denunció en su momento, los puestos de nuestros compañeros fueron desalojados en febrero pasado por el gobierno municipal morenista de Francisco Martínez Neri, quien además pretende reelegirse como presidente municipal de una ciudad sumergida en la corrupción, la violencia y el caos que particularmente se han desbordado durante los últimos dos trienios. En ambos desalojos el gobierno morenista ha utilizado operativos policiales donde sus elementos no portan equipos antimotines, sino armas de fuego y rifles de asalto para enfrentar a las y los artesanos y sus familias que viven en el plantón. Como se puede advertir, no es esta la primera vez que el gobierno morenista de Martínez Neri golpea a nuestros compañeros, sea en el sector del comercio, de la recolección de basura o de las colonias populares. Lo mismo ocurre con otras organizaciones democráticas y habitantes de la ciudad afectados por el gobierno municipal integrado por muchos personajes emergidos del movimiento popular y ahora convertidos en millonarios y represores. Los habitantes de la ciudad de Oaxaca día con día entienden mejor que el gobierno municipal es un gobierno oportunista cada vez más divorciado del pueblo. La imagen de quien fuera también rector de la UABJO durante el conflicto social de 2006 se cae pedazo a pedazo, dejando al descubierto su nueva faceta de empresario y enemigo del movimiento popular. Que a nadie quepa duda, ¡Habrá una respuesta organizada del pueblo! ¡Alto al acoso y represión contra nuestros compañeros! ¡Abajo la farsa electoral burguesa! ¡Neri represor! ¡Ni un voto a Neri! ¡No votar, organizarse y luchar!

Entradas populares

CP-SOL ROJO: DECLARACIÓN POLÍTICA DE LA ASAMBLEA GENERAL

  “Marchamos en pequeño grupo unido por un camino escarpado y difícil, fuertemente cogidos de las manos. Estamos rodeados por todas partes de enemigos, y tenemos que marchar casi siempre bajo su fuego. Nos hemos unido en virtud de una decisión libremente adoptada, precisamente para luchar contra los enemigos y no caer, dando un traspiés, al pantano vecino, cuyos moradores nos reprochan desde un principio el que nos hayamos separado en un grupo aparte y el que hayamos escogido el camino de la lucha y no el de la conciliación. Y de pronto algunos de entre nosotros comienzan a gritar: "¡Vamos al pantano!" Y cuando se intenta avergonzarlos, replican: "¡Qué gente tan atrasada sois! ¡Cómo no os avergonzáis de negarnos la libertad de invitaros a seguir un camino mejor!" ¡Ah, sí, señores, libres sois no sólo de invitarnos, sino de ir adonde mejor os plazca, incluso al pantano; hasta consideramos que vuestro verdadero puesto está precisamente en él, y nos sentimos dispuest

12 de octubre: Un día de lucha, no de fiesta

  Este es un informe de nuestras acciones para los trabajadores y los pueblos en el marco de la Acción Global por el alto a la guerra contra los pueblos de México y el mundo. Compañeras y compañeros. El día de ayer, 12 de octubre, se cumplieron 531 del inicio de la invasión de las monarquías europeas contra nuestra Abya Yala, hoy conocida como “América”.   Los lacayos del imperialismo en nuestras tierras festejan este día olvidando la barbarie que la odiosa monarquía española impuso sobre los pueblos de Anáhuac (hoy llamado México) y otros territorios de Nuestra América. La “cultura” que los latifundistas y la burguesía criolla celebran en sus actos oficialistas es, en esencia, la cultura de la subordinación ante los colonialistas. Las masas profundas no tenemos razones para festejar este día pues representa el inicio de la ocupación, el despojo de nuestros territorios, el genocidio y la esclavitud para nuestros pueblos originarios, que desde entonces vivimos oprimidos, h

Informe de la Jornada de Lucha en Defensa de los Derechos del Pueblo

  A la clase obrera y los trabajadores Al campesinado pobre y los pueblos originarios-oprimidos Al magisterio democrático de la Sección XXII del SNTE-CNTE A las organizaciones democráticas y sindicatos independientes Los días 4 y 5 de marzo realizamos en la Ciudad de Oaxaca la primera fase de nuestra Jornada de Lucha en Defensa de los Derechos del Pueblo . Esta ha consistido en la movilización de contingentes provenientes de diversas regiones del Oaxaca Rebelde en la Ciudad de la Resistencia bajo la consigna: ¡Inundar de banderas rojas las calles y plazas! Tal como lo dijimos anteriormente , esta movilización ha sido una respuesta ante la falta de solución a las demandas de justicia y la represión que se cierne sobre el movimiento popular y los pueblos de Oaxaca. De esta manera, los contingentes provenientes de regiones como el Istmo de Tehuantepec, la Cuenca, la Costa, la Sierra Sur, la Mixteca y los Valles Centrales se dieron cita cumpliendo el método: ¡Tarea trazad

Georges Ibrahim Abdallah

 

La mobilitazione degli studenti contro i progetti degli atenei con Leonardo ed esercito: occupata la Sapienza, dopo Napoli e Torino. Il governo sventola lo spauracchio del terrorismo. Ma Gaza è solo l’ultima goccia: la protesta è di lunga data

di Luciana Cimino da il manifesto

È bastata una settimana di protesta per far perdere la testa alla di solito misurata ministra dell’Università e della Ricerca Anna Maria Bernini che ieri, allarmata da due contestazioni in contemporanea, a Roma e Genova, ha pensato di chiamare il capo della polizia Vittorio Pisani per un confronto sulla «situazione all’interno degli atenei».

Una telefonata irrituale che, oltre a sembrare uno sgarbo al ministro competente, Piantedosi, tradisce il nervosismo del governo di destra davanti alle mobilitazioni dei giovani. Sono passati solo 18 mesi da quando Meloni, nel suo discorso di insediamento diceva «contestatemi, siate affamati, siate folli e anche liberi» ai giovani. Una evidente boutade che non ha convinto nessuno anche perché già qualche giorno dopo le cronache registravano l’uso di manganelli contro gli studenti.

Ieri la ministra Bernini ha dovuto dimostrare di aderire alla linea del partito di maggioranza del governo

che da giorni, nelle comunicazioni riservate, chiede ai suoi di sostenere pubblicamente la tesi che le proteste universitarie per la Palestina siano infiltrate dalle Brigate Rosse.

Un’indicazione che, nelle intenzioni, dovrebbe servire a sminuire le forti istanze anti-belliche del movimento studentesco che, dopo Napoli e Torino, ha occupato nei giorni scorsi La Sapienza e manifestato a Genova per chiedere l’interruzione del bando di collaborazione tra Italia e Israele (Maeci) e dei rapporti con Leonardo e Fondazione Med-or, presieduta da Marco Minniti.

QUELLO CHE PERÒ il governo finge di non vedere è che la mobilitazione contro la militarizzazione delle università italiane parte da molto prima della contingenza della cronaca e il massacro della popolazione di Gaza l’ha resa solo più urgente. Anche due anni fa, a fine marzo 2022, la prima università della Capitale venne occupata per protestare contro l’escalation in Ucraina con la richiesta di tagliare gli accordi tra Sapienza e Leonardo.

Oltre al Pnrr, esiste anche un Pnrm, Piano nazionale della Ricerca militare, che coinvolge ministeri della Difesa e dell’Istruzione e Università. Il ruolo centrale del sistema universitario per il rafforzamento del comparto militare è enfatizzato anche dal Documento programmatico 2020-22 dello Stato maggiore della Difesa. Sempre nel 2022 è stato firmato un protocollo tra Crui (Conferenza dei Rettori) e Leonardo Med-Or per intensificare la collaborazione.

Secondo i dati pubblicati sul sito dello stesso gruppo aerospaziale, al momento Leonardo ha in corso una sessantina di progetti di ricerca con gli atenei italiani più cinque accordi quadro con altrettante università (PoliMI, PoliTo, La Sapienza, Università di Genova e di Bologna). Anche l’esercito si è mosso: la Federico II di Napoli, ad esempio, ha avviato da tempo un accordo-quadro con il Centro Alti Studi per la Difesa (Casd) e il Comando Operazioni in Rete dello Stato maggiore per sviluppare progetti comuni.

Come spiega il Movimento No MUOS siciliano in un recente dossier su Università e Guerra, lo slittamento da conoscenza come luogo di pace a conoscenza ai fini di guerra è dovuto all’intrecciarsi di diversi interessi: «Quello meramente economico e remunerativo: le aziende belliche che finanziano la ricerca non lo fanno in maniera disinteressata ma creano profitto e possono attingere a un bacino ampio di stagisti/e e tirocinanti da impiegare presso le proprie strutture; un altro fine è politico e propagandistico, con una università che si presta da un lato a legittimare le aggressioni imperialiste e, dall’altro, a diffondere la cultura della difesa e della sicurezza nei territori, che serve a normalizzare la guerra e le sue conseguenze».

L’OSSERVATORIO contro la militarizzazione delle scuole, che da anni raccoglie e archivia le segnalazioni sulle ingerenze delle forze dell’ordine nell’educazione, ha lanciato lo scorso gennaio una petizione, «Fuori le università da Med-or/Leonardo, produttrice di armi e di morte», per chiedere ai rettori di rinunciare ai loro incarichi dentro la fondazione che ha raccolto oltre trentamila firme.

«Quando la ricerca universitaria è finanziata da questo tipo aziende, la ricaduta diretta è sui progetti di ricerca che sono vincolati dalle scelte strategiche delle aziende che hanno come scopo la crescita del comparto bellico in un contesto in cui il sotto finanziamento pubblico delle università mette in crisi gli atenei», dice Margherita Esposito dell’Unione degli Universitari, mentre il collettivo Cambiare Rotta, artefice delle azioni degli ultimi giorni, chiama alla mobilitazione di massa per il 16 aprile.

 rileggi alcune puntate precedenti

pc 21 marzo - Formazione operaia - l'azione nella classe e la posizione di classe nei movimenti - Lenin "Che fare?" 

pc 14 marzo - Formazione operaia - La coscienza politica di classe può essere portata all'operaio solo dall'esterno della lotta economica - 'Che Fare?' di Lenin

Nessun passo indietro della giustizia ungherese: il Tribunale di Budapest ha negato i domiciliari ad Ilaria, significa che resterà in carcere, dove è reclusa già da tredici mesi, nelle condizioni che sappiamo e soprattutto senza alcuna condanna, solo una misura cautelare di carcere preventivo. 

Ancora una volta Ilaria è stata portata in udienza in totale spregio dei diritti umani, trascinata come un cane tenuta a un guinzaglio da agenti antisommossa in tuta mimetica con il passamontagna che si sono seduti vicino a lei per tutta la durata dell'udienza. 

Quelle immagini, ancora una volta, sembrano arrivare da un luogo molto lontano dallo stato di diritto che dovrebbe caratterizzare gli Stati membri dell'Unione europea. 

Orban sapeva benissimo che le catene di Ilaria Salis avrebbero fatto di nuovo il giro d’Europa e, quindi, il messaggio è chiaro: da noi funziona così, nessuno si intrometta; da noi il dissenso è punito così. 

Infatti quello che è accaduto questa mattina a Budapest anche fuori dall'aula del Tribunale con minacce e intimidazioni nei confronti di persone arrivate dall'Italia per dare solidarietà ad Ilaria, confermano l’iniquità e lo scempio di questo procedimento che nulla ha a che fare con uno Stato di diritto.

L’avv. Losco, difensore di Ilaria, il padre di Ilaria e Zerocalcare, presente in sostengo della nostra connazionale, sono stati accolti da minacce da parte di gruppi nazisti presenti fuori e dentro l’aula di Tribunale. Intimidazioni come “cosa guardate, vi spacchiamo la faccia” sono le minacce rivolte agli stessi.

Il diniego dei domiciliari è una brutta notizia perchè costringe Ilaria ancora in carcere nonostante fosse stato individuato un appartamento e date tutte le garanzie economiche.

Le condizioni di violazione dei diritti umani sono palesi. E’ evidente a tutti che l’Ungheria non sta rispettando la Convenzione europea dei diritti dell'uomo la cui mancata osservanza è già costata altre condanne all'Ungheria ma a quanto pare, ad Orban non interessa il rispetto degli accordi europei. 

Questo è lo Stato che la nostra Presidente considera un modello da emulare?  

Il patriottismo del nostro governo va a corrente alternata, con la cittadina Ilaria Salis non si attiva.

Una giornata che scrive una storia di violazione di diritti per l’Italia e per l’Europa.

Amarezza e rabbia per questa decisione.

Giovedì 4 aprile, ore 18:30, presso la sede Slai Cobas di Taranto in via Livio Andronico 47, manifestiamo solidarietà ad Ilaria Salis.

Info/contatti whatsapp 3519575628

Gabriele Marchesi indagato con Ilaria Salis, i giudici: “Non andrà in carcere in Ungheria”

La Corte d’Appello di Milano ha disposto che il giovane, accusato come la Salis di presunte violenze nel corso di una manifestazione neonazista a Budapest, non verrà consegnato all'Ungheria. I giudici hanno anche disposto la liberazione immediata del 23enne militante antifascista, finora agli arresti domiciliari e oggi presente in aula, sul quale pende un mandato di arresto europeo dall'8 novembre scorso. Mandato che, nonostante la sentenza milanese, resta valido e potrebbe scattare fuori dai confini italiani.

 "Oltre alla non consegna sotto un duplice aspetto – per le condizioni detentive e sulla violazione del principio di proporzionalità della pena, come già chiesto – va anche rigettata la richiesta per l'inadeguatezza del Mae (mandato di arresto europeo, ndr) e l'assenza di un giusto processo in Ungheria sotto l'aspetto della presunzione di innocenza" le conclusioni dei legali nell'udienza di febbraio a cui aveva partecipato l'indagato.

Questa mattina, davanti al Tribunale di Milano, si era svolto un presidio a sostegno di Gabriele Marchesi.  I manifestanti, nel giorno dell’udienza, avevano mostrato uno striscione “Né prigione, né estradizione - Free all Antifas - Da Milano a Budapest”.

Nessun passo indietro della giustizia ungherese: il Tribunale di Budapest ha negato i domiciliari ad Ilaria, significa che resterà in carcere, dove è reclusa già da tredici mesi, nelle condizioni che sappiamo e soprattutto senza alcuna condanna, solo una misura cautelare di carcere preventivo. 

Ancora una volta Ilaria è stata portata in udienza in totale spregio dei diritti umani, trascinata come un cane tenuta a un guinzaglio da agenti antisommossa in tuta mimetica con il passamontagna che si sono seduti vicino a lei per tutta la durata dell'udienza. 

Quelle immagini, ancora una volta, sembrano arrivare da un luogo molto lontano dallo stato di diritto che dovrebbe caratterizzare gli Stati membri dell'Unione europea. 

Orban sapeva benissimo che le catene di Ilaria Salis avrebbero fatto di nuovo il giro d’Europa e, quindi, il messaggio è chiaro: da noi funziona così, nessuno si intrometta; da noi il dissenso è punito così. 

Infatti quello che è accaduto questa mattina a Budapest anche fuori dall'aula del Tribunale con minacce e intimidazioni nei confronti di persone arrivate dall'Italia per dare solidarietà ad Ilaria, confermano l’iniquità e lo scempio di questo procedimento che nulla ha a che fare con uno Stato di diritto.

L’avv. Losco, difensore di Ilaria, il padre di Ilaria e Zerocalcare, presente in sostengo della nostra

connazionale, sono stati accolti da minacce da parte di gruppi nazisti presenti fuori e dentro l’aula di Tribunale. Intimidazioni come “cosa guardate, vi spacchiamo la faccia” sono le minacce rivolte agli stessi.

Il diniego dei domiciliari è una brutta notizia perchè costringe Ilaria ancora in carcere nonostante fosse stato individuato un appartamento e date tutte le garanzie economiche.

Le condizioni di violazione dei diritti umani sono palesi. E’ evidente a tutti che l’Ungheria non sta rispettando la Convenzione europea dei diritti dell'uomo la cui mancata osservanza è già costata altre condanne all'Ungheria ma a quanto pare, ad Orban non interessa il rispetto degli accordi europei. 

Questo è lo Stato che la nostra Presidente considera un modello da emulare?  

Il patriottismo del nostro governo va a corrente alternata, con la cittadina Ilaria Salis non si attiva.

Una giornata che scrive una storia di violazione di diritti per l’Italia e per l’Europa.

Amarezza e rabbia per questa decisione.

Giovedì 4 aprile, ore 18:30, presso la sede Slai Cobas di Taranto in via Livio Andronico 47, manifestiamo solidarietà ad Ilaria Salis.

Info/contatti whatsapp 3519575628

Gabriele Marchesi indagato con Ilaria Salis, i giudici: “Non andrà in carcere in Ungheria”

La Corte d’Appello di Milano ha disposto che il giovane, accusato come la Salis di presunte violenze nel corso di una manifestazione neonazista a Budapest, non verrà consegnato all'Ungheria. I giudici hanno anche disposto la liberazione immediata del 23enne militante antifascista, finora agli arresti domiciliari e oggi presente in aula, sul quale pende un mandato di arresto europeo dall'8 novembre scorso. Mandato che, nonostante la sentenza milanese, resta valido e potrebbe scattare fuori dai confini italiani.

 "Oltre alla non consegna sotto un duplice aspetto – per le condizioni detentive e sulla violazione del principio di proporzionalità della pena, come già chiesto – va anche rigettata la richiesta per l'inadeguatezza del Mae (mandato di arresto europeo, ndr) e l'assenza di un giusto processo in Ungheria sotto l'aspetto della presunzione di innocenza" le conclusioni dei legali nell'udienza di febbraio a cui aveva partecipato l'indagato.

Questa mattina, davanti al Tribunale di Milano, si era svolto un presidio a sostegno di Gabriele Marchesi.  I manifestanti, nel giorno dell’udienza, avevano mostrato uno striscione “Né prigione, né estradizione - Free all Antifas - Da Milano a Budapest”.

Έφυγε από τη ζωή σήμερα το πρωί ο αγωνιστής, στέλεχος του ΝΑΡ και συνδικαλιστής στο χώρο των ΟΤΑ σ. Νίκος Αδαμόπουλος. Ακολουθεί η ανακοίνωση του ΝΑΡ:

Το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση αποχαιρετά τον σύντροφο Νίκο Αδαμόπουλο ο οποίος έφυγε από τη ζωή το πρωί της Πέμπτης 28 Μάρτη 2024. Μια απώλεια απρόσμενη και βαριά, που προκάλεσε βαθύ πόνο σε όλους και όλες μας, σε όσους συναντήθηκαν μαζί του στην αταλάντευτη πορεία του στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα.

Ο Νίκος Αδαμόπουλος γεννήθηκε το 1958. Η καταγωγή του ήταν από την Αντίπαρο.

Ο Νίκος ήταν “ώριμο τέκνο της οργής”. Καταγόταν από εργατική οικογένεια, ο πατέρας του δούλευε στο λιγνιτωρυχείο στην Ανθούπολη στο Περιστέρι, επονομαζόμενο «Κάρβουνο». Έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του μαζί με την οικογένειά του στα παραπήγματα που έμεναν οι ανθρακωρύχοι πριν κλείσει το ορυχείο.

Ήταν σε νυχτερινό σχολείο όταν οργανώθηκε στην ΚΝΕ το 1974 ενώ αργότερα έγινε μέλος του ΚΚΕ. Δούλεψε ενεργά στον τομέα Πατησίων-Κυψέλης της ΚΝΕ με διάφορες χρεώσεις. Στη συνέχεια ανάλαβε υπεύθυνος για τα πολιτιστικά στο Συμβούλιο Πόλης Αθήνας της ΚΝΕ και υπεύθυνος για τα πολιτιστικά στο Φεστιβάλ. Μεγάλη ήταν η συμβολή του για έναν άλλον εργατικό πολιτισμό μέσα από αυτές τις θέσεις. Από το 1985 ήταν και αναπληρωματικό μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ.

Δεν αποδέχθηκε την υποταγή της ρεφορμιστικής Αριστεράς, του Συνασπισμού και του ΚΚΕ, με τις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα και πήρε μέρος στην ”ανταρσία της ΚΝΕ”. Εντάχθηκε στο ΝΑΡ από την πρώτη στιγμή της συγκρότησής του το 1989 και αποτέλεσε δραστήριο στέλεχός του. Στην 34-χρονη πορεία του ΝΑΡ, ο Νίκος ήταν πάντα παρών σε δεκάδες καθήκοντα και χρεώσεις. Συμμετείχε σε μία σειρά από όργανα και επιτροπές. Ήταν μέλος της Πολιτικής Επιτροπής και του Γραφείου της σε διάφορες περιόδους, συμπεριλαμβανομένης και της απερχόμενης ΠΕ πριν από το πρόσφατο 5ο Συνέδριο της οργάνωσης. Μόλις πριν λίγες μέρες θυμόμαστε την παρέμβασή του στο Συνέδριο του ΝΑΡ.

Ο Νίκος πρωταγωνίστησε στο εργατικό κίνημα στο χώρο των ΟΤΑ. Ήταν πολλά χρόνια μέλος του ΔΣ και στη συνέχεια πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στο Δήμο Νέας Ιωνίας Αττικής, από το 1998 μέχρι το 2000 και από 2002 μέχρι το 2016 που συνταξιοδοτήθηκε. Είχε εκλεγεί με τις «Αγωνιστικές Κινήσεις-Συσπειρώσεις στους ΟΤΑ» στο Γενικό Συμβούλιο της ΠΟΕ-ΟΤΑ από το 2007 μέχρι το 2015, στην Εκτελεστική Επιτροπή της Ομοσπονδίας από το 2012 μέχρι το 2015, καθώς και στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ στο διάστημα 2015-2016.με το ψηφοδέλτιο των Παρεμβάσεων-Κινήσεων στο δημόσιο. Με τη δράση του στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα συνέβαλε αποφασιστικά στην προώθηση της αντίληψης του νέου εργατικού κινήματος, του συντονισμού σωματείων και του ταξικού κέντρου αγώνα.

Εκλέχθηκε περιφερειακός σύμβουλος Αττικής με την «Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική» στην οποία έδρασε αποφασιστικά. Ήταν επίσης μέλος της Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου και της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα προηγούμενα χρόνια.

Ο Νίκος Αδαμόπουλος διακρινόταν για την αφοσίωση στην επαναστατική υπόθεση της εργατικής τάξης, για την μαχητικότητά του και την αποφασιστικότητά του να παλέψει για να νικήσει η εργατική τάξη και όχι απλά να κάνει αγώνες διαμαρτυρίας.

Στήριξε συνειδητά τον στόχο και το έργο για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα. Θα θυμόμαστε τον Νίκο πάντα κοντά στη νεολαία, στους αγώνες και στις αγωνίες της, μπροστάρη στις διαδηλώσεις, με την πείρα και το αισθητήριό του για ένα κίνημα που δεν θα τα διπλώνει αλλά θα ανατρέπει την αστική επίθεση.

Θα λείψει πολύ, γιατί είχε πολλά να δώσει. Έφυγε όρθιος κι έτσι θα τον θυμόμαστε. Θα είναι μέσα σε όλα όσα κάνουμε, μαζί με τους συντρόφους που χάσαμε νωρίτερα.

Αυτές τις δύσκολες ώρες οι σκέψεις μας είναι στους δικούς του ανθρώπους, στους αγαπημένους συντρόφους και συντρόφισσές μας, στους οποίους το ΝΑΡ εκφράζει τα πιο θερμά συλλυπητήρια.

Δεσμευόμαστε σύντροφε Νίκο, όλες και όλοι οι σύντροφοί σου, ότι θα βαδίσουμε αταλάντευτα στο δρόμο της εργατικής χειραφέτησης και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης όπως έκανες πάντα ακούραστα, μαχητικά, με πείσμα μέχρι την τελευταία ώρα.

Η πολιτική κηδεία του σύντροφου Νίκου θα γίνει το Σάββατο 30 Μάρτη στο Α΄ νεκροταφείο. Για την ακριβή ώρα θα υπάρξει ενημέρωση.

ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

Με θλίψη πληροφορηθήκαμε τον αιφνίδιο χαμό του σ. Νίκου Αδαμόπουλου, στελέχους του ΝΑΡ, το πρωί της Πέμπτης 28 Μάρτη.

Ο σ. Νίκος, γεννημένος το 1958 και μεγαλωμένος σε εργατική οικογένεια, οργανώθηκε από τα εφηβικά του χρόνια στην ΚΝΕ και αργότερα στο ΚΚΕ. Αποχώρησε το 1989, μετά τη συμμετοχή του ΚΚΕ στις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα και εντάχθηκε στο ΝΑΡ από τη συγκρότησή του, αποτελώντας δραστήριο στέλεχός του, μέχρι το τέλος.

Ο Νίκος Αδαμόπουλος, ενεργός συνδικαλιστής, υπήρξε για πολλά χρόνια πρόεδρος του Σωματείου εργαζομένων του Δήμου Νέας Ιωνίας, όπου εργάστηκε μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Διετέλεσε μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΠΟΕ-ΟΤΑ και περιφερειακός σύμβουλος με την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική. Τον σ. Νίκο τον συναντήσαμε στους αγώνες του λαϊκού κινήματος με την κομματική του ιδιότητα και συνεργαστήκαμε μαζί του σε συνδικαλιστικό επίπεδο, στους αγώνες των εργαζομένων στο Δημόσιο.

Η μνήμη του σ. Νίκου Αδαμόπουλου θα μείνει ζωντανή στους αγώνες του λαϊκού εργατικού κινήματος.

Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στους οικείους του και στους συντρόφους του ΝΑΡ.